POST SOVJET ROCK 'N ROLL 14: LES PLUS BELLES FEMMES DU MONDE

De mooiste vrouwen ter wereld? Audrey Hepburn is een veilige gok denk ik, gevolgd door meer hedendaagse schoonheden zoals Penelope Cruz of haar zuster Monica. Alle drie mogen ze voor mijn part doorgaan als mooiste vrouw ter wereld. Al stralen ze weinig sexualiteit uit vind ik, daar zorgde destijds Sophia Loren of BB dan weer voor. Vandaag gaat het bergaf met het principe ‘mooie vrouw’. Het lijkt iets dat tegenwoordig kan besteld worden.

Iedereen heeft er wel een opinie over en/of een eigen voorkeur of smaak. Op dit moment zijn de 4 mooiste vrouwen ter wereld wetenschappelijk en na-meetbaar bekend: Beyonce, Zendaya, Bella Hadid en Judie Comer als nr 1. Het is ooit anders geweest las ik in “Le Caucase” van Alexandre Dumas. Er was destijds vooral vanuit Turkije een grote vraag naar blanke slavinnen, de Ottomaanse pasha’s kregen er maar niet genoeg van. Het was een leuke bijverdienste voor ondernemende Tsjetsjenen om Osethië, Georgië of bij voorkeur buurland Karatsjaj-Tsjerkessië binnen te vallen en jonge meisjes te kidnappen, vast te binden aan de staart van hun paard om ze dan te verkopen op de slavenmarkten in Turkije. Andere schrijvers zoals Kurban Saïd, die bladzijden lang in zijn prachtig boek “Ali en Nino” de schoonheid van Georgische vrouwen en Nino in het bijzonder beschrijft, doet de honger van de pasha’s naar al dat moois ‘begrijpen’. Dumas heeft het dan weer vooral over de absolute voorkeur van de pasha’s voor wat doorging als dé mooiste vrouwen van de wereld: les ‘Circassiennes’. ‘Het Franse Circassienne’, klinkt ook zo veel mooier dan ‘Tsjerkes’ in ons nuchter Nederlands bedacht ik toen ik in het hotel koffie kreeg van een buitengewoon mooi meisje. Niet alleen haar perfecte voetjes, in lelijke plastiek sleffers, maar vooral haar prachtige groene ogen vielen me enorm op. Omdat ze me in het Engels gevraagd had of ik nog koffie wilde, vroeg ik haar nieuwsgierig: ‘where are you from?’ Op dat moment realiseerde ik dat zij een echte ‘Circassienne’ was. In dit idioot lelijke hotel kreeg ik dus koffie van het mooiste meisje ter wereld. ‘Thank you so much’ antwoorde ik welgemeend.

Het duurde even voordat ik terug met beide voeten op de grond stond. Ik nam een taxi naar het kleine kantoortje in Baku dat ik samen met mijn verse Azeri collega Nazim had gevonden. Die stond me op te wachten met zijn assistent Sahdi. We vonden dat het tijd werd om Baku wat intenser te exploreren. Dus, we reden met onze firmawagen (een geïmporteerde VW-T3) langsheen de ja-knikkers en verroeste boortorens van de olievelden die in Baku gewoon op het strand aan de Kaspische zee stonden. Jaren later zou James Bond dezelfde route nemen in de film: ’The world is not enough’. Er werd speciaal voor die scene asfalt uitgerold zodat Bond niet zoals wij doorheen grote olieplassen moest rijden, alhoewel dat dat het laatste van onze zorgen was. We voegden er nog een bezoekje aan de haven aan toe. Ik wilde dit gewoon gezien hebben, het was dan ook bijzonder merkwaardig. Ook Marco Polo schreef er over, want toen al borrelde de olie spontaan uit het strand naar boven. Het oude centrum van Baku vond ik ontzettend mooi, vooral de vele antieke geknoopte tapijten en kilims die overal lagen opgestapeld en geëtaleerd in open lucht. Gewapend met een tapijt onder mijn arm liepen we een eeuwenoude caravanserai binnen voor thee. We rookten er, met z’n drieën, liggend op grote exotische kussens een ‘kalian’ of waterpijp met zoete appeltabak.

’s Avonds wilde Nazim gaan eten in een gerenommeerd restaurant zonder Sahdi, maar met Ali, een ‘sharp dressed man’ op wie Nazim indruk wilde maken met zijn internationaal contact, ik. Ali was niet onder de indruk van de belletjes-rinkelende buikdanseres die af en toe aan onze tafel heupzwaaiend haar beste troeven uitspeelde. Nazim genoot er duidelijk wél van en propte geldbriefjes achter haar belletjes. Hij vertelde dat Ali een “businessman” was en alles deed om zijn doel te bereiken. Het driedelige blauwe pak, de satijnen das en de bijpassende, glanzende veterschoenen had ik al opgemerkt. Maar dat hij Engelse les van een jonge Amerikaanse vrouw kreeg, bracht een onverwachte theatrale verrassing. Ali wachtte geduldig zijn moment af en toen de buikdanseres uitgerinkeld was, ging hij in vol restaurant rechtstaan en declareerde hij met zware stem -en naar mij mikkend met een denkbeeldig pistool- Samuel Jackson’s bijbelse quote van Ezekiel 25:17 uit “Pulp Fiction”: — And I Will execute great vengeance upon them with furious rebukes; and they shall know that I am the Lord, when I shall lay my Vengeance upon them — En daar bleef het gelukkig bij. Ali bleek behalve ’Thank you’ verder niets meer in het Engels te kunnen zeggen. Het zou niet de laatste Azeri zijn die me zou verrassen...