Yeah, ik mag last minute voor Myriam en Werner naar Baskenland en zeg geen nee! Doel: deelnemen aan het eerste deel van de zeiltocht van Hondarribia naar Santiago de Compostella, georganiseerd door Sail the Way. Je kan namelijk de pelgrimsroute een keer per jaar ook met een zeilboot doen: 15 dagen varen en de laatste dag te voet. Dit jaar staat de tocht in het teken van de vrouw. Aan boord alleen maar dames dus die elk een link hebben met water, vissen en zeevaart. Maar voor mij is het ook een eerste kennismaking met het mooie Spaanse Baskenland. Benieuwd.

Baskenland: groen, heuvelachtig en toch aan zee.

Visserswijk. Verrassend groen, heuvelachtig en toch aan zee, het is een bijzondere combinatie. Dat het groen is, heeft alles met het klimaat te maken. Het regent dus af en toe in Baskenland en dat is tijdens mijn eerste avond meteen het geval. Mijn gids, Diego, wil me zijn prachtige stadje laten zien, maar omdat het echt met bakken uit de lucht valt, stelt hij voor om eerst onze smaakpapillen te verwennen. We trekken naar ‘Rafael’, een gezellig restaurantje in de visserswijk, waar we een speciale omelet (tortilla) proeven. ‘Pinxtos zijn de betere tapas,’ legt Diego uit, ‘je betaalt er ook meer voor.’ De Baskische tapas zijn vaak gastronomische minigerechtjes. Jaarlijks zijn er verschillende pinxtos-wedstrijden in de stad.

Hondarribia is bekend om zijn goede keuken en de badplaats heeft dan ook heel wat restaurants met een uitstekende reputatie, zelfs met Michelinsterren. Diego neemt me mee naar Bar Grand Soleil, een restaurant dat al heel wat pinxtos-prijzen heeft gewonnen. Mijn gerookte kabeljauw op toast smaakt heerlijk. Calle San Pedro in La Marina, de vissersbuurt, is – als de zon schijnt – een levendige straat vol terrasjes, vertelt Diego. Typisch zijn de oude, kleurrijke vissershuizen met houten balkons. De Fransen steken geregeld de rivier Bidasoa over om lekker te komen eten en te flaneren in deze charmante buurt.

Middeleeuws centrum. Wanneer het iets minder hard regent, maken we een wandeling door het middeleeuws centrum van Hondarribia. Schilderachtige straatjes, oude stadsmuren, slotgrachten en poorten, het lijkt of ik een stap terug in de tijd zet. Op het hoogste gedeelte, ligt de Plaza de Armas met het prachtige Parador Hotel, het voormalige kasteel van Karel V. De stad hoort door haar historische karakter tot het officiële Netwerk van Middeleeuwse Steden. Als we verder wandelen zien we een prachtige baai opdoemen. Het is hier dat de rivier de Bidasoa uitmondt in de zee. Aan de overkant ligt Hendaye in Frans Baskenland. Het miezert en het wordt stilaan donker, maar ik kan me voorstellen hoe mooi het hier is als de zon schijnt en alle coronaperikelen achter de rug zijn. Maar om op de prachtige promenade de Paseo Butrón te wandelen en het strand te verkennen, zal ik een andere keer moeten terugkomen.

En dat hotel is in één woord: wauw! Hotel Nafarrola is nog maar enkele weken open. Om er te geraken moeten we vanuit Bermeo nog een stevige klim met de auto maken. Maar het loont de moeite: het ligt in het hart van het biosfeerreservaat Urdaibai met uitzicht op zee en de uitlopers van enkele bergen, omgeven door weilanden en prachtige natuur. Het interieur is erg minimalistisch maar tegelijk gezellig door het vele houtwerk en de serene sfeer. Op de kaart staan gezonde gerechtjes, de meeste met vis of vegetarisch. Ik eet heerlijke ansjovis met ananas. Niet voor grote eters, maar perfect voor fijnproevers. Het is het soort hotel waar je zalig slaapt en kan genieten van de stilte. Na een lekker bubbelbad en een wat laat glaasje cava vertrek ik naar dromenland.

Bermeo. Na een heerlijk ontbijt samen met mijn gidsen Sara en Nerea vertrekken we richting Bermeo, en kijk... daar is de zon. Bermeo is een kleurrijk havenstadje met een bijzondere geschiedenis. Al vroeg in de ochtend zijn er roeiers aan het trainen, het is dan ook de populairste sport in deze stad. We bezoeken eerst de vismijn, waar we uitleg krijgen van enkele vrouwen die in de visserscoöperatie werken. We kijken toe hoe ze de visnetten nog steeds met de hand repareren en ontdekken heel wat over de visvangst van vroeger en nu. Volgens mijn gidsen moet ik hier tonijn, makreel en ansjovis proeven, want nergens vind je die beter dan in Bermeo. De tonijn die ik eet smelt inderdaad weg op mijn tong, zacht en bijzonder smaakvol. De hele reis gaat over vrouwen, ook over deze vissersvrouwen in Bermeo. De mannen waren vaak weken van huis en de vrouwen moesten hun plan trekken. Ze leerden onderhandelen in een mannenwereld, ze deden niet alleen het huishouden, maar waren ook heel actief in de visvangst en beheerden bovendien het geld. Met vrouwen uit Bermeo moet je dus niet sollen, de zee heeft hen doorheen de jaren gehard.