 |
In Vietnam en Cambodja vorige maand begonnen we al in te zien dat het met het coronavirus wel eens menens zou kunnen worden. Maar dat we hier in onze vertrouwde omgeving in lockdown zouden gaan, hadden we nooit verwacht. En daar sta je dan als reisjournalisten met kotarrest en een zee van tijd. En wat als we van de nood nu eens een deugd zouden maken?
Met onze reis naar Vietnam en Cambodja eerder dit jaar en een goed gevulde agenda tot in de zomer was onze planning iets om enorm naar uit te kijken. Maar in Azië, waar covid 19 al actueler was dan hier, begonnen we aan te voelen dat het virus wel eens een spelbreker zou kunnen worden. We hadden de bui dus al een beetje zien hangen toen vorige week het gros van onze reizen op korte en middellange termijn werden afgeblazen. Toen iemand ons vroeg hoe we als
reisbloggers die leegte zouden invullen, drong het pas écht tot ons door dat we plots tijd hadden. Een zee van tijd! En dat voor twee mensen die altijd heel intensief gereisd
hebben, het was alsof we bruut ontwaakten uit een roes.
Op het moment dat iedereen de ernst van de
zaak begon in te zien,
waren we, zoals de meeste mensen met een beetje verantwoordelijkheidszin, té druk bezig met de snel opvolgende adviezen
van de overheid. Reizen verschoof naar het achterplan. In onze buurt wonen trouwens een aantal kwetsbare ouderen (in Brussel is daar geen gebrek aan) die best wat hulp konden gebruiken in deze onzekere tijden. En ons engageren is iets wat we met veel plezier doen. Maar dat vult natuurlijk niet al onze dagen.
We hadden het uiteraard liever onder wat minder dramatische omstandigheden gezien, maar al die verplichte #blijfinuwkot tijd is stiekem een lang verhoopt cadeau. Want hoe vaak namen we onszelf niet voor om na een aantal trips het reizen even on hold te zetten om bij te schrijven, de mediakit te actualiseren, verder aan de nieuwe website te werken en onze latente ideeën vorm te geven? Maar dan kwamen er opnieuw aanlokkelijke (reis-) voorstellen en waren we weer vertrokken. Letterlijk. Nu niet alleen Maggie, maar ook Sophie (Wilmès) ons tot ophokplicht dwingen, is reizen voorlopig niet meer aan de orde. En 'voorlopig' is een eufemisme, vrezen we.
We hadden het uiteraard liever onder wat minder dramatische omstandigheden gezien, maar al die verplichte #blijfinuwkot tijd is stiekem een lang verhoopt cadeau. Want hoe vaak namen we onszelf niet voor om na een aantal trips het reizen even on hold te zetten om bij te schrijven, de mediakit te actualiseren, verder aan de nieuwe website te werken en onze latente ideeën vorm te geven? Maar dan kwamen er opnieuw aanlokkelijke (reis-) voorstellen en waren we weer vertrokken. Letterlijk. Nu niet alleen Maggie, maar ook Sophie (Wilmès) ons tot ophokplicht dwingen, is reizen voorlopig niet meer aan de orde. En 'voorlopig' is een eufemisme, vrezen we.
‘Verveling’, een woord dat al na een paar
dagen overal de kop opsteekt, gaat ons niet vellen. Voor ons is de lockdown een opportuniteit om
een lange inhaalbeweging te maken. Want er wachten nog heel wat artikels om
uitgeschreven te worden en los daarvan hebben we materiaal genoeg waaruit we een berg mooie blogposts kunnen destilleren. Iets wat we in de komende
maanden vol overgave zullen doen.
In een tijd dat Corona alles domineert blijven de bezoekersaantallen op onze site stabiel. We zien zelfs een lichte stijging die nu al bijna een week aanhoudt. Het kan toeval zijn, maar we zijn ervan overtuigd dat jullie ondanks de ellende die de
coronacrisis met zich meebrengt (en door de lockdown), nood hebben om even weg te dromen, reisinspiratie op te doen en vooral plannen te
maken. En zo hoort het ook. Neem het virus a.u.b. écht ernstig, maar vergeet niet dat het op een dag overwonnen zal zijn en we
dan allemaal weer van 't leven gaan genieten.
Plannen maken dus én uitwerken. Want de lockdown is voor ons ook het ideale moment om onze vele gedachtespinsels vorm te geven. Zo wil Werner zich in de toekomst nog meer toeleggen op
bijdragen over gastronomie en oenotoerisme, twee onderwerpen die altijd
goed scoren en waar we na onze gedwongen
quarantaine allemaal nog meer behoefte aan zullen hebben. Maar onze beschikbare tijd is in 'normale' omstandigheden niet eindeloos. Daarom spelen we al een tijdje met de idee om tegelijk met de lancering van onze nieuwe website, ons team uit te breiden met één of
twee medewerkers. Op die manier willen we ook vermijden dat we, zoals dat vroeger wel eens het geval was, leuke
projecten moeten afslaan.
Myriam wil dan weer gaan putten uit haar
gigantische reisarchieven, dia's inscannen en oude reportages van onder het stof halen over landen die je vandaag amper nog kan bezoeken
zoals Jemen, Syrië en Mali. Een
stukje geschiedenis met een behoorlijke dosis nostalgie. We gaan ook wat grasduinen in onze immense reisbibliotheek, op zoek naar leuke boeken die we jullie kunnen aanbevelen. Niet de alsmaar herkauwde pulp die vandaag overal opduikt, maar reis- en gastronomie gerelateerde boeken die echt iets te vertellen hebben. En we blijven brainstormen over hoe we eventueel ook jullie bij onze projecten kunnen betrekken tijdens de lockdown. Kortom, in afwachting dat we weer de hort opgaan, gaan we ons niet vervelen en onze #blijfinuwkot tijd ombuigen in ieders voordeel.
Hoelang we denken dat deze crisis nog aanhoudt? Geen idee, maar verre reizen - vrezen we - zitten er voor de herfst niet meer in. De coronacrisis is een mondiaal probleem en de aanpak is in elk land anders. Bovendien piekt het niet overal tegelijk. In China en Zuid-Korea lijkt de uitbraak al wat bedwongen, terwijl in o.a. Afrika, India en Zuid-Amerika de grote uitbraak nog moet beginnen. Lokale overheden zullen daardoor - eens het virus bedwongen is - erg op hun hoede zijn voor een terugval. Er is dus veel kans dat de grenzen nog even gesloten blijven.
Hoelang we denken dat deze crisis nog aanhoudt? Geen idee, maar verre reizen - vrezen we - zitten er voor de herfst niet meer in. De coronacrisis is een mondiaal probleem en de aanpak is in elk land anders. Bovendien piekt het niet overal tegelijk. In China en Zuid-Korea lijkt de uitbraak al wat bedwongen, terwijl in o.a. Afrika, India en Zuid-Amerika de grote uitbraak nog moet beginnen. Lokale overheden zullen daardoor - eens het virus bedwongen is - erg op hun hoede zijn voor een terugval. Er is dus veel kans dat de grenzen nog even gesloten blijven.
Als we deze zomer weer voorzichtig door Europa kunnen
reizen, zou dat al mooi zijn, maar het lijkt ons in de huidige situatie een vrij optimistische
inschatting. Onze geannuleerde reizen, die komen sowieso terug op de
agenda. Maar voor tijdsgebonden projecten hangen we er mogelijk aan voor de moeite. Zo is er het Beethovenjaar waarvoor we van Mechelen over Bonn naar Wenen zouden trekken, iets waar vooral Werner erg naar uitkijkt. En Myriam zou half maart voor de 50e (jawel!) keer naar Thailand vertrokken zijn. Ze was uitgenodigd voor de feestelijkheden rond 60 jaar TAT (Tourism Authority Thailand). Een jubileum voor beide partijen, maar ook die reis gaat voorlopig in quarantaine.
En dan is er natuurlijk de reissector zelf die ontzettend harde klappen krijgt. De verliezen worden nu al in de miljarden euro's geschat en zelfs garantiefondsen komen in het gedrang. Hier bij ons zit ook de horeca in lockdown, uitgerekend in België, het land van notoire levensgenieters. Daarom gaan we dit jaar, zo gauw het weer kan, het toerisme in eigen land een stevig duwtje in de rug geven. Afgelopen week hebben we al wat gebrainstormd met mensen waarmee we de afgelopen jaren leuk hebben samengewerkt en daar zijn al enkele concrete plannen gemaakt. Wordt vervolgd.
Tot slot nog wat bedenkingen bij de coronacrisis. Is het niet onwezenlijk hoe onze vertrouwde wereld op enkele weken tijd helemaal is veranderd? Lange wachtrijen bij de supermarkten, lege rekken, horrortaferelen uit Italië, landen die plat gaan, grenzen die sluiten en letterlijk gebarricadeerd worden, een dagelijkse update van de doden en een quasi collectieve quarantaine, wie had dat ooit voor mogelijk gehouden? Net als velen onder jullie hebben wij ons de afgelopen week geërgerd aan het asociale hamstergedrag (de belachelijke rush op toiletpapier!), het onverantwoorde grenstoerisme naar o.a. Sluis en fake news. Maar tegelijk zien we dan weer een enorme solidariteit. We zien dat de beroepen die er nu écht toe doen, vaak onderbetaald en dito gewaardeerd worden.
We vragen ons ook af waarom er niet eerder werd ingegrepen in het populaire skioord Ischgl, de broeihaard van alle besmettingen in Europa en waarom al die wintersporters uit Italië ongecontroleerd konden terugkeren? Dit is geen verwijt aan de skiërs, maar aan de overheden. En waarom is Europa niet met een degelijk plan naar voor gekomen? Waar is de Europese solidariteit anyway?
Na afloop van de crisis zullen er weer lessen getrokken worden. Maar misschien is de belangrijkste les onszelf in vraag te stellen. We zijn intussen met bijna 8 miljard en elk jaar komen daar naar schatting nog zo'n 80 miljoen bij. We putten met z'n allen de aarde uit en hebben de arrogantie te denken dat de wereld ons bezit is. En dan worden we plots stevig teruggefloten door Moeder Natuur. 8 Miljard, is het dan verwonderlijk dat de grote monocultuur 'mens' een gedroomd doelwit wordt van een minuscuul iets dat balanceert op de rand van levende materie? Hou jullie sterk allemaal. Zorg goed voor jezelf en de anderen. Stay home, maar blijf vooral dromen en plannen maken! Wij zorgen voor inspiratie.
En dan is er natuurlijk de reissector zelf die ontzettend harde klappen krijgt. De verliezen worden nu al in de miljarden euro's geschat en zelfs garantiefondsen komen in het gedrang. Hier bij ons zit ook de horeca in lockdown, uitgerekend in België, het land van notoire levensgenieters. Daarom gaan we dit jaar, zo gauw het weer kan, het toerisme in eigen land een stevig duwtje in de rug geven. Afgelopen week hebben we al wat gebrainstormd met mensen waarmee we de afgelopen jaren leuk hebben samengewerkt en daar zijn al enkele concrete plannen gemaakt. Wordt vervolgd.
Tot slot nog wat bedenkingen bij de coronacrisis. Is het niet onwezenlijk hoe onze vertrouwde wereld op enkele weken tijd helemaal is veranderd? Lange wachtrijen bij de supermarkten, lege rekken, horrortaferelen uit Italië, landen die plat gaan, grenzen die sluiten en letterlijk gebarricadeerd worden, een dagelijkse update van de doden en een quasi collectieve quarantaine, wie had dat ooit voor mogelijk gehouden? Net als velen onder jullie hebben wij ons de afgelopen week geërgerd aan het asociale hamstergedrag (de belachelijke rush op toiletpapier!), het onverantwoorde grenstoerisme naar o.a. Sluis en fake news. Maar tegelijk zien we dan weer een enorme solidariteit. We zien dat de beroepen die er nu écht toe doen, vaak onderbetaald en dito gewaardeerd worden.
We vragen ons ook af waarom er niet eerder werd ingegrepen in het populaire skioord Ischgl, de broeihaard van alle besmettingen in Europa en waarom al die wintersporters uit Italië ongecontroleerd konden terugkeren? Dit is geen verwijt aan de skiërs, maar aan de overheden. En waarom is Europa niet met een degelijk plan naar voor gekomen? Waar is de Europese solidariteit anyway?
Na afloop van de crisis zullen er weer lessen getrokken worden. Maar misschien is de belangrijkste les onszelf in vraag te stellen. We zijn intussen met bijna 8 miljard en elk jaar komen daar naar schatting nog zo'n 80 miljoen bij. We putten met z'n allen de aarde uit en hebben de arrogantie te denken dat de wereld ons bezit is. En dan worden we plots stevig teruggefloten door Moeder Natuur. 8 Miljard, is het dan verwonderlijk dat de grote monocultuur 'mens' een gedroomd doelwit wordt van een minuscuul iets dat balanceert op de rand van levende materie? Hou jullie sterk allemaal. Zorg goed voor jezelf en de anderen. Stay home, maar blijf vooral dromen en plannen maken! Wij zorgen voor inspiratie.
GROETEN VANUIT ONS KOT! WERNER & MYRIAM
Geen opmerkingen