 |
Groen, puur en ongerept, zo vat je La Durance nog het best samen, een nog authentiek gebleven stukje Frankrijk tussen de Côte d'Azur en de Alpen, een plek waar het beste van de bergen en de Provence versmelt en waar massatoerisme geen vat op krijgt. Een walhalla voor sportievelingen, maar ook voor levensgenieters, natuurliefhebbers en cultuurfreaks. De meest fascinerende landschappen krijg je er zomaar bovenop. Easy going in La Durance, de ongepolijste diamant van de Provence.
 |
Vue d'en Haut: tafelen met magistrale panorama's.
|
'Ici on donne, on prend, mais on fait jamais la balance,' dixit Marc de Leeuw, een expat die 20 jaar geleden het Brusselse verruilde voor Sigoyer. Iets wat hij zich nog geen seconde beklaagd heeft. We lunchen in Vue d'en Haut, een restaurant met een uitzicht om bij weg te dromen. Sigoyer werd gebouwd op een hoge rots langs de Durance rivier en kijkt uit over de vallei, met op de achtergrond een resem imposante bergen waaronder de Mont Ventoux. Het panorama vat de streek goed samen volgens Marc: ruw, groen, puur en ongerept. 'De rust die ik hier gevonden heb is onbetaalbaar.' Tijdens een lunch met het beste van eigen bodem geeft Marc me nog wat tips mee, al is zelfs een mensenleven volgens hem nog te kort om alle schoonheid van de Durance vallei te ontdekken.
De mysterieuze monniken van Mees. 'Bienvenue à bord!' Op de aerodrome van Saint-Auban wacht Bernard me op terwijl z'n kleine vliegtuigje brommend warm staat te draaien. Bernard, een piloot op leeftijd, zal me de Durancevallei vanuit de lucht laten zien. 'De beste manier om de streek te verkennen,' lacht hij. Meteen na het opstijgen maken we een bocht van bijna 360° waardoor we pal over les Pénitents des Mées vliegen, een geologisch curiosum met een mythisch kantje. Dit sierlijke en tegelijk grillige rotsmassief werd miljoenen jaren geleden gesculpteerd door water, vorst en wind, al denkt een eeuwenoud volksgeloof daar net iets anders over.
 |
Ready for take off: les Pénitents des Mées.
|
De mysterieuze monniken van Mees. 'Bienvenue à bord!' Op de aerodrome van Saint-Auban wacht Bernard me op terwijl z'n kleine vliegtuigje brommend warm staat te draaien. Bernard, een piloot op leeftijd, zal me de Durancevallei vanuit de lucht laten zien. 'De beste manier om de streek te verkennen,' lacht hij. Meteen na het opstijgen maken we een bocht van bijna 360° waardoor we pal over les Pénitents des Mées vliegen, een geologisch curiosum met een mythisch kantje. Dit sierlijke en tegelijk grillige rotsmassief werd miljoenen jaren geleden gesculpteerd door water, vorst en wind, al denkt een eeuwenoud volksgeloof daar net iets anders over.
 |
Les Pénitents des Mées vanuit de lucht.
|
 |
 |
Een kilometers lang wandelpad loopt over de 120m hoge Pénitents.
|
In de vroege namiddag verken ik les Pénitents te voet met berggids Olivier die me oppept voor een stevige hike. Voor we vertrekken wijst hij me de 50m hoge nis in de rotsen aan met het befaamde middeleeuws kruis, een van de grootste mysteries van Les Pénitents. Het houten kruis hangt er al minstens sinds 1636 en niemand weet waar het vandaan komt. 'De plek is zelfs met de modernste middelen amper te bereiken,' zegt Olivier. En hij als berggids kan het weten. Vanuit het schilderachtige Les Mées, het dorp aan de voet van de rotsen, beginnen we aan onze kilometers lange, opwaartse hike. Hoe hoger we klimmen, hoe boeiender het uitzicht wordt. Helemaal boven kijken we tussen de rotskolommen uit op de Durance vallei met aan de overkant het middeleeuwse Montfort.
"De sierlijke en tegelijk grillige Pénitents des Mées werden miljoenen jaren geleden gesculpteerd door water, vorst en wind."
 |
Sisteron vanaf de citadel.
|
De poort naar de Provence. Sisteron wordt ook weleens de poort naar de Provence genoemd. De stad ligt letterlijk op de olijfbomengrens. Wanneer ik door haar smalle straatjes dwaal, word ik bijna automatisch aangezogen door de imposante citadel. Dit militaire bastion dat in de 12e eeuw werd opgetrokken, kreeg in de 17e eeuw een efficiënte make-over van Vauban, militair ingenieur en genie van Lodewijk XVI. Ook Napoleon bezocht het bastion toen hij in 1815 van Elba wegvluchtte en aan z'n triomftocht naar Parijs begon. Tot grote vreugde van de inwoners van Sisteron, op wiens sympathie hij naar verluidt volop kon rekenen.
 |
Citadel Sisteron met wachttoren en kapel.
|
Een wandeling door het bolwerk voert mij langs de verschillende vestingsmuren naar het hoogste punt van de citadel met de 15e eeuwse Chapelle Notre Dame du Chateau. Blikvanger in deze gotische kapel met dubbel schip zijn de prachtige glasramen van hedendaags kunstenaar Claude Courageux uit 1980. Het uitzicht vanaf de 13e eeuwse klokkentoren is ronduit spectaculair. Bij helder weer kan je er genieten van een 360° panorama dat maar liefst 150 km ver reikt. Aan de ene kant kijk ik uit over de daken van Sisteron, aan de andere kant over besneeuwde Alpentoppen en het Plateau de Bure.
 |
 |
Rocher de la Baume op de linker Durance oever.
|
Nog bij de citadel lijkt het of de Durance een enorme rots in twee te splijt: de wereldberoemde geologische bezienswaardigheid Rots van Baume met verticale segmenten. Terug in het oude centrum van Sisteron wandel ik over de lokale zaterdagmarkt en proef er allerlei streekproducten die er kleurrijk en verleidelijk liggen uitgestald. Ik loop mijn neus achterna in de smalle straatjes en struin winkeltjes af met typische Provençaalse producten. Op een zonovergoten terrasje meng ik mij onder de locals. Ik benijd ze terwijl ik van m'n glas pastis nip waarvoor ik amper 1,5 euro betaal. Met al het betaalbare lekkers uit het zuiden en 300 dagen zon per jaar, hebben ze hier bitter weinig reden tot klagen.
Qui morituri te salutamus. Voor alles is een eerste keer, ook voor een ontmoeting met een echte ricardioloog. In Le Caire, een dorpje van amper 65 inwoners, lunch ik in La Bonne Franquette bij Marco en Nadine. Zij bestiert de keuken, hij serveert en - vooral - animeert de zaal. Heel basic allemaal, maar met een gastvrijheid die kan tellen. Ik steek er een heerlijk slaatje van geitenkaas achter de kiezen en een bout lokaal lam met dito groenten. Als dessert krijg ik een cachaille voorgezet, een smeuïge kaas uit de Provençaalse Alpen. Het interieur is opgefleurd door de enorme collectie Ricard spullen die Marco al z'n leven lang verzamelt. Als hij hoort dat ik net als hij een pastisliefhebber ben en ook alles van Ricard verzamel kan zijn geluk niet op. Hij wil met mij op de foto en laat me de kostbaarste stukken uit z'n collectie zien. Als we afscheid nemen geeft hij me nog een zeldzaam Ricardglas cadeau. Wie zei ook alweer on donne, on prend, mais on fait jamais la balance?
"Vanaf de ciatdel van Sisteron geniet ik van een 360° panorama dat 150 km ver reikt, tot voorbij de besneeuwde toppen van de Alpen."
 |
Le Caire.
|
Qui morituri te salutamus. Voor alles is een eerste keer, ook voor een ontmoeting met een echte ricardioloog. In Le Caire, een dorpje van amper 65 inwoners, lunch ik in La Bonne Franquette bij Marco en Nadine. Zij bestiert de keuken, hij serveert en - vooral - animeert de zaal. Heel basic allemaal, maar met een gastvrijheid die kan tellen. Ik steek er een heerlijk slaatje van geitenkaas achter de kiezen en een bout lokaal lam met dito groenten. Als dessert krijg ik een cachaille voorgezet, een smeuïge kaas uit de Provençaalse Alpen. Het interieur is opgefleurd door de enorme collectie Ricard spullen die Marco al z'n leven lang verzamelt. Als hij hoort dat ik net als hij een pastisliefhebber ben en ook alles van Ricard verzamel kan zijn geluk niet op. Hij wil met mij op de foto en laat me de kostbaarste stukken uit z'n collectie zien. Als we afscheid nemen geeft hij me nog een zeldzaam Ricardglas cadeau. Wie zei ook alweer on donne, on prend, mais on fait jamais la balance?
 |
 |
Via Ferrata de la Grande Fistoire: hoogtevrees kan je maar beter niet hebben.
|
La bonne Franquette ligt niet zomaar in the middle of nowhere. Een eind verder op de weg ligt het vertrekpunt van de Via Ferrata de la Grande Fistoire, een soort pretpark voor individuen met zelfmoordneigingen. Anne, een ervaren klimster, leert mij en de andere deelnemers de basisregels van het klettersteigen aan. Want veiligheid gaat voor alles. We worden in een soort keurslijf met riemen gesnoerd. Bedoeling is dat er altijd minstens één riem aan de stalen kabel op het parcours gehecht blijft. Iemand wil nog snel een groepsfoto. Of we even willen zwaaien. Qui morituri te salutamus. De eerste klim gaat steil bergop, met één moeilijke overhang, maar dan volgt het echte werk: een moeilijke afdaling met overhang, Nepalese bruggen en tyroliennes die over gapende afgronden hangen. Een onvoorziene hindernis duikt op als plots een onweer komt aanzetten. Het begrip 'donder en bliksem' krijgt een heel andere lading als je 1100 m hoog achterover aan een stalen kabeltje bengelt. Maar ik overleef het. Marco lacht als ik na het klettersteigen bij hem op het terras op adem kom. 'Een Ricard monsieur Werner?' 'Neen Marco, een whisky dit keer, een driedubbele graag.'
"Iemand wil nog snel een groepsfoto. Of we even willen zwaaien. Qui morituri te salutamus."
 |
Arthur Richier, de oudste en langst zetelende burgemeester van Frankrijk.
|
 |
Unesco Geo Parc de Haute-Provence.
|
Faucon du Caire is één van de toegangen tot het Unesco Geo Parc de Haute Provence, het grootste geopark van Frankrijk. Twee jaar geleden bezocht ik het park ook al eens, dit keer verken ik de zuidelijke kant met parkgids Joëlle. We volgen een 2,5 uur durend hikeparcours dat vrij steil opklimt. Onderweg zien we kleurrijke wilde bloemen die ook een gecultiveerde variant hebben zoals wilde lavendel, sleutelbloemen en wilde orchideeën. We plukken jeneverbessen en wilde frambozen. Overal rijzen prachtige vergezichten en gapende afgronden op. 'Het geologische park van Haute Provence stond model voor alle geoparken wereldwijd,' zegt Joëlle. Een gids is hier geen overbodige luxe, want die brengt je naar fascinerende plekjes die je alleen nooit zou vinden zonder te verdwalen. Het park fascineert me enorm en ik zou er het liefst willen blijven om het helemaal te ontdekken. Laat dat alvast één goed excuus zijn om nog eens naar de Durance vallei te trekken.
"In het geopark zien we kleurrijke wilde bloemen die ook een gecultiveerde variant hebben zoals wilde lavendel, sleutelbloemen en wilde orchideeën."
© W.G. - DICHTBIJ & VER WEG 2018
LA DURANCE PRAKTISCH:
Info over La Durance: www.valdedurance-tourisme.com
Info over de Haute Provence: www.tourisme-alpes-haute-provence.com
O.T. de la Motte du Caire: www.sisteron-a-serreponcon.com
SLAPEN:
Les Grandes Mollières: Charmante B&B in Peyruis in een oude relais de poste met zicht op de Pénitents des Mées. Vijf smaakvol ingerichte kamers, gezellige en ontspannen atmosfeer en goede keuken. Kamers 60 en 80 euro. Uitgebreid ontbijt: www.lesgrandesmollieres.com
 |
TAFELEN:
Bonne Etape 'Relais et Chateaux': Gastronomisch restaurant van chef Jany Gleide in Château-Arnoux, één Michelinster. Klassieke keuken annex decor met uitsluitend ingrediënten van kleine locale producenten. De chef selecteert z'n aroma's zorgvuldig uit zijn kruidentuin naast het restaurant, een klein ecosysyteem op zich. Voor wie lekker wil tafelen in traditionele stijl: www.bonneetape.com
Geen opmerkingen