BLANKENBERGE ZWART OP WIT

art nouveau, blankenberge architectuur, kustarchitectuur, belle epoque,

Met een nieuw logo en een lichte make over wil Blankenberge afrekenen met clichés. Daarvoor zet ze in op o.a. architectuur, een van haar grote troeven. Maar er is meer. Wanneer ik er tijdens het eerste zonnige lenteweekend van 't jaar ga uitwaaien, ontdek ik een gezellige badstad met bijzonder gastvrije mensen, leuke strandbars, restaurants met ambitie en een pak nostalgie. Blankenberge boost en boomt, zwart op wit!

Blankenberge in zwart-wit.

Zand met schelpjes. 'Blankenberge Blankenberge, parel aan de kust. De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust.' Met deze gevleugelde woorden en een vrij ironiserende ondertoon bezong Hugo Matthysen in 1990 Blankenberge in zijn gelijknamige lied. Iets wat hem, hoewel hij de onschuld van het liedje volhield, niet altijd in dank werd afgenomen. Maar het zegt wel iets over het cliché: een marginale badstad met Johnny's in campingsmokings en Marina's met foute make-up. Met rebranding en troeven zoals architectuur uit te spelen wil de stad nu van dit imago af. Twintig jaar na mijn laatste doortocht in Blankenberge bezoek ik de stad opnieuw. Al wat ik me nog herinner zijn de Lustige Velodroom en de Pier. Tot mijn grote schande moet ik zelfs een kaart raadplegen om Blankenberge te situeren, al is dat vooral te wijten aan een acuut gebrek aan geografische kennis van onze Belgische kust. Blankenberge ligt tussen Zeebrugge en De Haan. Ik beloof mezelf om het nooit meer te vergeten.

Pier Blankenberge, een monument.

Bij het nieuwe onderkomen van Toerisme Blankenberge in het historische pand De Benne, word ik opgewacht door Erika Van Tielen die me op sleeptouw zal nemen langs haar favoriete plekjes van de badstad. De geklasseerde gevel van het gebouw uit 1889 steekt fel af met de het moderne, lichte interieur waar de rebranding overal zichtbaar is met een nieuw, eigentijds logo, een hart van wit-zwarte strepen. Blankenberge zwart op wit. 'Als kind kwam ik hier vaak op vakantie met m'n ouders,' zegt Erika. 'En wat je als kind leuk vind, blijf je je hele leven koesteren. Ik kom nu heel graag terug met m'n eigen kinderen. Ijsjes eten, strandwandelingen maken, go-carts rijden, we amuseren ons hier kostelijk.' Het is het eerste zonnige lenteweekend van het jaar, de zon schijnt volop, so let's move.

"Hugo Matthysen's Blankenberge zegt veel over de clichés waarmee Blankenberge afrekent."

art nouveau, blankenberge architectuur, shoppen in blankenberge, kustarchitectuur, belle epoque,

Escape Home & Travel.

Nostalgie-factor 10. Onze eerste halte is de Kerkstraat, de winkelstraat van Blankenberge met vooral ordinaire ketenwinkels. Maar ook daar beweegt wat. We lopen binnen bij Escape Home & Travel een concept store met het motto I've got a crush on the world. In het originele en kleurrijke interieur kom je als reiziger ogen tekort. We zien er een vrij eclectische collectie reisgeïnspireerde home deco, gadgets en gifts. Duurzaamheid heeft er een streepje voor met o.a. een prachtige serie tapijten gemaakt van gerecycleerde stoffen. Bij de shop bar versmelten de smaken van de wereld. We drinken er thee en proeven er lekkere chocolade terwijl we een babbeltje slaan met de sympathieke eigenares. Escape Home & Travel is een plek waaraan je vooral als wereldreiziger in Blankenberge niet mag voorbijlopen.

Belle Epoque Centrum.

Het toerisme in Blankenberge kwam stapvoets op gang eind 18e eeuw, maar kreeg een boost met de aanleg van de spoorweg Brugge - Blankenberge in 1863. Tot de Eerste Wereldoorlog was Blankenberge hot bij de Europese elite. Het was in die periode, de Belle Epoque, dat elegante art-nouveau villa's als paddenstoelen uit de grond rezen aan de kust. Erika neemt me mee naar het Belle Epoque Centrum waar drie villa's uit 1894 werden getransformeerd tot een bezoekerscentrum. Een plek die we volgens haar niet mogen overslaan. We worden er terug gekatapulteerd naar de tijd dat een trip naar de kust nog een wereldreis was. Voor de restauratie werden kosten noch moeite gespaard en dat merken we in de fraai gerestaureerde living op de eerste verdieping, waar alleen al het behang een fortuin kostte. Een verdieping hoger wandelen we door een interactieve tentoonstelling met nostalgie-factor 10. We zien er hoe Blankenberge evolueerde van een idyllisch vissersdorpje tot een lusthof van de burgerij. Helemaal top is het dakterras van de villa waar ik me even in een uithoekje van Parc Güell waan.

"In het Belle Epoque Centrum worden we terug gekatapulteerd naar de tijd dat een trip naar zee nog een wereldreis was."

art nouveau, blankenberge architectuur, shoppen in blankenberge, belle epoque centrum, de lustige velodroom, kustarchitectuur, belle epoque,

De Lustige Velodroom: al 85 jaar dé attractie op het Blankenbergse strand.

Mankracht & mecaniek. In Blankenberge heb je enkele vrij originele attracties, noem het gerust hun surrealistisch kantje. Zo kan je in het Leopoldpark bv. snookergolf spelen, een bizarre mix van golf en biljart, of crazy golf met kronkelende banen en geschifte obstakels. Enig in z'n soort is De Lustige Velodroom op de Zeedijk, onze volgende stop. 'Eddy Merckx was in zijn kinderjaren een vaste klant van onze gekke piste met vreemde fietsen,' zegt Thierry Mombaliu wiens grootvader Alfons in 1933 met velodroom begon, toen nog een piste voor kinderfietsjes. Zijn vader Louis, een bekende fietsenacrobaat, nam de piste 1957 over, Thierry in 1990.De erg kleurrijke velodroom bestaat dus 85 jaar en heeft weinig aan aantrekkingskracht verloren, al moet Thierry vandaag wel opboksen tegen de strandbars met hún kinderattracties. De velodroom is niet alleen leuk om naar te kijken, maar vooral om te doen. Ook wij wagen ons aan enkele bizarre tweewielers en zwalpen als derderangs acrobaten over de piste. We doen een gooi naar de fles champagne, de beloning voor wie een succesvol rondje kan afleggen met een fiets die alle kanten uitgaat, behalve die waar je wil. We falen grandioos, maar lachen ons rot. Geen high-tech en virtueel gedoe, maar tijdloos vermaak op mankracht en mechaniek.

"De Lustige Velodroom is geen high-tech en virtueel gedoe, maar tijdloos vermaak op mankracht en mechaniek."

Wild Africa Special in Salito Beach.

Kunstwerkjes op het bord. De eerste zon drijft intussen mensen bij bosjes naar de strandbars. Ook Erika heeft haar favoriete hangout op het strand, Salito Beach, waar je rustig kan genieten van een lekkere cocktail terwijl de kinderen zich amuseren op het springkasteel of een van de andere speeltuigen. We zakken lekker onderuit in een van de comfortabele zitjes tussen de namaakpalmen. Het aanbod cocktails op de kaart is zo gigantisch dat kiezen moeilijk wordt. 'Jij als fervent Afrikareiziger moet absoluut een Wild Africa Special proberen,' zegt ze met een knipoog. Het is een zalig chill moment op een plek waar je liefst wil blijven hangen. De Wild Africa Special is meteen een goede appetizer voor het diner. Daarvoor wandelen we naar de jachthaven, want ook daar weet Erika een topadresje: Cabo, wat zoveel wil zeggen als landtong, maar dan in het Portugees.

Restaurant Cabo.

Het gelijknamige clubhuis van de watersportvereniging heeft zijn naam dan ook niet gestolen, want dit hypermoderne gebouw in de vorm van een motorjacht ligt op een klein schiereiland dat voor een deel omsloten wordt door de jachthaven. Op het gelijkvloers kan je tafelen in het trendy interieur van de bekende designer Lieven Musschoot, op de verdieping chillen met een cocktail of een glas champagne in de dito bar. Zowel het restaurant als de bar hebben een terras mét een grandioos uitzicht. Wij dineren op dat van Cabo en laten ons verwennen door het tiengangen tapasmenu van Nick Lammers. Deze jonge chef die aan het roer (what's in a name) staat van Cabo, werkt enkel met dagverse biologische producten. Zijn minigerechtjes zijn om duimen en vingers af te likken en worden geserveerd als kleurrijke kunstwerkjes op het bord. Mét de zee als rode draad en aangepaste wijnen. Vast staat dat deze jonge chef het nog ver gaat schoppen.

"De minigerechtjes van Nick Lammers zijn om duimen en vingers af te likken en worden geserveerd als kleurrijke kunstwerkjes op het bord."

Met de Watertaxi de zonsondergang tegemoet.

De Watertaxi. In de jachthaven van Blankenberge worden we 's avonds opgewacht door Michel, de sympathieke kapitein van de Watertaxi, een gloednieuwe Sargo waar hij bijzonder trots op is. Een pareltje van een boot, uiterst wendbaar en 2 x 300 paarden. 'En dan bedoel ik geen zeepaardjes,' lacht hij. Als we tussen de staketsels de zonsondergang tegemoet varen gaat het nog langzaam, maar eens op zee zet Michel de vaart erin. De kracht en souplesse waarmee de boot door de Noordzee klieft, voelen we letterlijk tot in de toppen van onze vingers. 'Zin in een opkikkertje?' vraagt Michel. Nog voor ik een bescheiden 'ja' kan uitbrengen, sta ik al met een glas gin in m'n handen. 'Santé hé!' We varen een eind de zee op terwijl de zon langzaam onder de kim zakt, vanuit dit perspectief toch met nét dat ietsje meer. In de blue hour zien we de skyline van Blankenberge opdoemen, die bijzonder spectaculairder oogt vanaf de zee. De ietwat scheve horizon schrijf ik op rekening van Michel die me gin na gin toesteekt.

"De kracht en souplesse waarmee de Watertaxi van Michel door de Noordzee klieft, voelen we letterlijk tot in de toppen van onze vingers."

Vanuit de stad wandel je recht de natuur in.

Riant verblijf. Mijn hotel in Blankenberge, Riant Sejour op de Zeedijk, is het enige hotel aan de kust waarvan alle kamers een balkon hebben en uitkijken op de zee. Ik ben er met mijn gat in de figuurlijke boter gevallen. Ik heb een toffe kamer, het personeel is supervriendelijk en uiterst behulpzaam. Bij het uitgebreide buffetontbijt krijg ik net als alle gasten een glaasje cava aangeboden. Een leuke geste, mijn dag kan niet meer stuk. 's Morgens vroeg trek ik er opnieuw op uit, alleen dit keer, maar wel met enkele leuke tips van Erika op zak. Ik haal een frisse neus bij de Fonteintjes, een smalle duinstrook tussen Blankenberge en Zeebrugge, een natuurgebied waar ik vooral veel ganzen en watervogels zie.

Casino Blankenberge.

Als adept mag ook een architectuurwandeling niet op het plan ontbreken. Want boeiende architectuur zie je in Blankenberge overal. Ik begin mijn tocht bij een mijlpaal, de Pier uit 1933, die de gietijzeren voorganger uit 1894 vervangt die in de Eerste Wereldoorlog werd verwoest. Het modernistische casino van Blankenberge (1934) vervangt op zijn beurt de gesloopte neoclassicistische versie uit 1886. Maar ik ben vooral gecharmeerd door de art-nouveau-pareltjes in de binnenstad, zoals Villa Olga en Villa Apollo met hun loggia’s en prachtige tegeldecoratie. Nog uit de hoogdagen van de art-nouveau, maar dan in een eclectische stijl is de Paravang, het fameuze windscherm bij de jachthaven. Ik rond mijn wandeling af bij de 32 m. hoge vuurtoren van Blankenberge, een relatief sober en recent bouwwerk met een knipoog naar de nautische stijl van de jaren '30. Wel jammer dat je hem niet kan bezoeken.

"Ik ben erg gecharmeerd door de art-nouveau-pareltjes in de binnenstad, zoals Villa Olga en Villa Apollo met hun loggia’s en prachtige tegeldecoratie."

Brasserie 't Oosterstaketsel.

Van de balie naar de keuken. Ook lunchen doe ik met een tip van Erika. Daarvoor trek ik naar het leukste zonneterras van Blankenberge waarvoor ik 300 m. de zee moet inwandelen, zonder natte voeten te krijgen. Ann Warrinier bestiert er op de 'Kleine Pier' samen met haar man Francis Brasserie 't Oosterstaketsel, waar volgens ingewijden de beste vissoep van de hele Noordzee wordt geserveerd. Ann was in een vorig leven advocaat en verruilde 20 jaar geleden de toga voor de koksmuts. En koken doet ze met veel flair en toewijding. Haar klanten komen intussen uit alle windstreken aanwaaien. 'We krijgen veel volk uit Noord-Frankrijk over de vloer. Die komen speciaal voor de vissoep', lacht Ann. 'En ook Antwerpenaren. Voor hun is het Oosterstaketsel nog steeds De Kleine Pier.' Ann's filosofie is even simpel als efficiënt. 'We stomen met liefde klaar wat er onder onze voeten zwemt.'

Vissoep uit de Noordzee, de specialiteit van 't Oosterstaketsel.

Vis, schaal- en schelpdieren uit de Noordzee dus, de vangst van de dag, verser kan niet. 'Onze garnalen pellen we altijd zelf met de hand, die gaan niet eerst naar Marokko,' zegt ze. 'Een tijdrovende bezigheid. Wie tomaat crevette of garnaalkroketjes wil, moet dat dus best even vooraf melden.' Toch is haar vissoep dé specialiteit en laat dat nu net een van mijn lievelingsgerechten zijn. Het restaurant is behoorlijk volgeboekt en hoewel ik best op het terras wil eten wordt er voor mij toch nog een zitje bij het houtvuur geregeld. In het cosy interieur geniet ik ongebreideld van een bord lekkers uit de Noordzee. Het verbaast me niks dat Ann's vissoep met rouille en gruyèrekaas een schot in de roos is. Het biertje dat erbij geserveerd wordt, een Pater Lieven blond, lijkt wel gemaakt op maat van mijn kleine koningsmaal. Het is de perfecte afsluiter van een zalig weekendje uitwaaien. Want wat haar imago ook mag zijn, Blankenberge is een superleuke badstad en ik kom snel weer eens terug... tussen Zeebrugge en De Haan.

"Ann's filosofie is even simpel als efficiënt: ze stoomt met liefde klaar wat er onder haar voeten zwemt."