 |
 |
| Swakopmund - Etosha: 400 km asfaltweg voor de boeg. |
Op de Trans-Kalahari Highway die Swakopmund met Johannesburg verbindt, is het naar Namibische maatstaven behoorlijk druk. We rijden er tussen de kolonnes trucks die vanuit de haven van Walvisbaai naar het noordelijke binnenland bollen. Onze bestemming: Etosha, een dagtrip van meer dan 400 km. Geen woestijnzand of gravel roads dit keer, want volgens onze kaart gaat het traject bijna uitsluitend over asfaltwegen. Links rijden hebben we intussen goed onder de knie en het lijkt of we nooit anders gedaan hebben. De zon schijnt, het Namibische landschap lonkt en we hebben er ontzettend veel zin in.
Matterhorn. De korte stops onderweg zijn een leuke afwisseling op het vele kilometervreten. Na 140 km houden we onze eerste stop in Usakos, een stadje waar we vooral kleine pastelkleurige huizen zien. Rond een plein staan wat geïmproviseerde kraampjes, vaak in de laadbak van een pick-up truck, waar etenswaren, maar vooral veel tweedehandsspullen aan de man worden gebracht. Schoolkinderen in blauw uniform wuiven ons toe. Ze glimlachen verlegen als we hen aanspreken. Locomotive No.40 die monumentaal in het stadje staat opgesteld, herinnert aan de intussen vervlogen hoogdagen van de lokale mijnbouw. Usakos ontstond rond een logistiek station langs de industriële spoorlijn van Swakopmund naar Tsumeb. Sinds de onafhankelijkheid van Namibië is Usakos wat blijven 'steken'. Vandaag is het een van de armere steden van Namibië, al merken we daar als outsiders bijzonder weinig van.
Net buiten Usakos maken we nog een tweede stop om een buitengewoon fenomeen te bewonderen. Er is namelijk een spot met de meest vrije, ononderbroken horizon ter wereld. Het weidse, bijna eindeloze bush-landschap dat zich voor ons ontplooit, bezorgt ons letterlijk kippenvel. Minstens even indrukwekkend is de 1.784 m hoge Spitzkoppe, alias de Matterhorn van Namibië, de eilandberg die we op weg naar Outjo links van de weg zien opdoemen. Voor Omaruru kijken we uit op het silhouet van het Erongo gebergte, waarvan de westelijke piek 2.320 m boven het landschap uittorent. Net deze accenten maken road trippen door Namibië zo boeiend, want onderweg zijn in dit land is al een attractie op zich.
Excentriek vs. authentiek. Hoe verder we Swakopmund en de dorre woestijn achter ons laten, hoe groener alles wordt. Al is dat relatief. We rijden door een stofferig landschap met veel bush, lage acacia's en zien plots ook veel meer dieren. Een eind voor Kalkfeld parkeren we onze 4X4 op een van de typische Namibische rustplaatsen langs de weg. We picknicken er op een wit geschilderde betonnen bank met dito tafeltje in de volle zon. De twee blauwwit geverfde olievaten ernaast lijken meer op gigantische Afrikaanse percussie-instrumenten dan op afvalbakken. Heel basic allemaal, maar wel ontzettend leuk.
 |
| Usakos. |
Matterhorn. De korte stops onderweg zijn een leuke afwisseling op het vele kilometervreten. Na 140 km houden we onze eerste stop in Usakos, een stadje waar we vooral kleine pastelkleurige huizen zien. Rond een plein staan wat geïmproviseerde kraampjes, vaak in de laadbak van een pick-up truck, waar etenswaren, maar vooral veel tweedehandsspullen aan de man worden gebracht. Schoolkinderen in blauw uniform wuiven ons toe. Ze glimlachen verlegen als we hen aanspreken. Locomotive No.40 die monumentaal in het stadje staat opgesteld, herinnert aan de intussen vervlogen hoogdagen van de lokale mijnbouw. Usakos ontstond rond een logistiek station langs de industriële spoorlijn van Swakopmund naar Tsumeb. Sinds de onafhankelijkheid van Namibië is Usakos wat blijven 'steken'. Vandaag is het een van de armere steden van Namibië, al merken we daar als outsiders bijzonder weinig van.
 |
| Spitzkoppe, alias de Matterhorn van Namibië. |
Net buiten Usakos maken we nog een tweede stop om een buitengewoon fenomeen te bewonderen. Er is namelijk een spot met de meest vrije, ononderbroken horizon ter wereld. Het weidse, bijna eindeloze bush-landschap dat zich voor ons ontplooit, bezorgt ons letterlijk kippenvel. Minstens even indrukwekkend is de 1.784 m hoge Spitzkoppe, alias de Matterhorn van Namibië, de eilandberg die we op weg naar Outjo links van de weg zien opdoemen. Voor Omaruru kijken we uit op het silhouet van het Erongo gebergte, waarvan de westelijke piek 2.320 m boven het landschap uittorent. Net deze accenten maken road trippen door Namibië zo boeiend, want onderweg zijn in dit land is al een attractie op zich.
"Het weidse, bijna eindeloze bush-landschap dat zich voor ons ontplooit, bezorgt ons letterlijk kippenvel."
 |
 |
| Er is altijd wel een reden voor een stop langs de Namibische wegen. |
Excentriek vs. authentiek. Hoe verder we Swakopmund en de dorre woestijn achter ons laten, hoe groener alles wordt. Al is dat relatief. We rijden door een stofferig landschap met veel bush, lage acacia's en zien plots ook veel meer dieren. Een eind voor Kalkfeld parkeren we onze 4X4 op een van de typische Namibische rustplaatsen langs de weg. We picknicken er op een wit geschilderde betonnen bank met dito tafeltje in de volle zon. De twee blauwwit geverfde olievaten ernaast lijken meer op gigantische Afrikaanse percussie-instrumenten dan op afvalbakken. Heel basic allemaal, maar wel ontzettend leuk.
 |
| Herero dame in Outjo. |
In Outjo stoppen we om water te kopen. Dit stadje van amper 8000 inwoners ligt verankerd op een rots die de Herero ooit gebruikten als een strategische uitkijkpost. Vandaag zijn de nazaten van de Herero die de genocide van 1904 overleefd hebben een nogal opvallende verschijning. Vooral dan de dames die we zien flaneren als een soort wandelend anachronisme. Al van bij de kolonisatie werden ze door de Duitsers gedwongen om zich als een Fräulein te kleden, met lange gelaagde jurken en een horned hat, een hoed met twee hoornachtige punten. Het grappige is dat ze hun excentrieke outfit tot op de dag vandaag met de nodige trots blijven dragen. Nauw verwant aan de Herero zijn de nomadische Himba die leven in het onherbergzame Kaokoveld in het noordwesten van Namibië.
 |
| Himba blijven trouw aan hun traditie. |
Anders dan de Herero zijn ze veel trouwer gebleven aan hun eigen tradities. Als volk van herders en veehouders verdienen de Himba vandaag graag een cent bij met hun zelfgemaakte juwelen en handicrafts. Zoals hier in Outjo waar een groepje Himba vrouwen ze op straat proberen te slijten. Het spul waarmee ze zich insmeren om zich te beschermen tegen de zon - een mix van rode klei, geitenvet en kruiden - ruikt om het eufemistisch te formuleren nogal sterk. We maken een deal met de schaars geklede dames die zich niet graag laten fotograferen: wij kopen wat van hun juwelen en als tegenprestatie mogen we foto's van hen nemen. Voor we de laatste rechte lijn naar Etosha inzetten springen we de lokale supermarkt binnen waar we niet alleen water, maar ook een stevige lading biltong inslaan: gedroogd vlees uit Zuid-Afrika dat in geen tijd onze favoriete road snack werd.
"Hererovrouwen flaneren in Outjo als een soort wandelend anachronisme."
 |
| Hello Pumba! |
Loslopend wild. Een knobbelzwijn aanrijden is als tegen een betonblok aanknallen, had de man van het autoverhuurbedrijf in Windhoek ons nog meegegeven. Wanneer we voor het eerst een gevarendriehoek met een warthog zien, zijn we dan ook erg op onze hoede. Terecht, want enkele kilometers verder lopen deze beesten massaal langs de weg. Wij noemen ze kortweg pumba's, zoals in Disney's Leeuwenkoning, al is hun gevoel voor humor in't echt een stuk minder uitgesproken. Het mogen dan wel kleine lelijke varkens zijn, met knobbelzwijnen wil je echt geen ruzie. Ook roofdieren zijn er voor op hun hoede. Pumba's zijn namelijk oersterk en verweren zich tot het uiterste als ze zich bedreigd voelen.
 |
| Loslopend wild, je kan het maar beter au serieux nemen in Namibië. |
Niet alleen knobbelzwijnen houden zich graag op langs de wegkant, het is ook de favoriete flaneerplek van de kleurrijke parelhoenen. Als we komen aanrijden en stoppen, maken ze zich meestal snel uit de voeten, of beter, uit de vleugels. Ook koeien, ezels en zelfs paarden struinen graag de Namibische bermen af. Op het laatste rechte stuk naar Epacha moeten we zelfs voluit in de remmen gaan als een grote clan bavianen de weg oversteekt. Het is best een grappig zicht. Het grootste mannetje staat als een agent in het midden van de weg om de groep te laten oversteken. Als we uitstappen om foto's te nemen, houdt hij ons argwanend in de gaten. Een signaal voor ons om min of meer op veilige afstand te blijven. Want voor bavianen geldt hetzelfde als voor knobbelzwijnen: je kan ze maar beter te vriend houden.
"Voor loslopende bavianen geldt hetzelfde als voor knobbelzwijnen: je kan ze maar beter te vriend houden."
 |
| Etosha National Park. |
Meer loslopend wild: Etosha. Bij de ingang van Etosha National Park pikken we Sam op, de gids die ons door het immense wildpark zal loodsen. Etosha is niet alleen een van de beroemdste wildparken van Afrika, ook qua oppervlakte kan het tellen, want het is bijna zo groot als België. 'Etosha betekent letterlijk grote witte vlek,' zegt Sam. 'Het park ligt rond de Etosha Pan, een bijna 5000 km2 grote witte zoutpan die zelfs door astronauten vanuit de ruimte makkelijk wordt gezien.' We rijden door een immens bush-landschap, over wegen bezaaid met witte keien. Hier en daar kijken giraffen ons nieuwsgierig aan met hun nek die boven de kameeldoorns en mopani trees uitsteken. Zebra's steken op hun dooie gemak de weg over, ze zijn duidelijk gewend aan de jeeps die door hun biotoop rijden.
 |
| Jackhalzen verslinden een springbok. |
Toch is de invloed van de mens op het wildpark zo goed als verwaarloosbaar volgens Sam. 'Etosha mag dan immens groot zijn, dankzij de vele natuurlijke drenkplaatsen (waterholes) is wild spotten in het park een makkie. De dieren moeten drinken en dat kan in het droge seizoen alleen aan een van de waterholes,' zegt hij. 'Maar ook de roofdieren weten dat en liggen er vaak op vinkenslag.' Bij de eerste waterhole waar we stoppen is het meteen bingo. Een groep jakhalzen hebben een springbok neergehaald en verscheuren het beest als razenden, terwijl enkele struisvogels vanop afstand verdwaasd toekijken.
 |
 |
| Door de vele natuurlijke waterholes is wild spotten in Etosha een makkie. |
Als we door de wat dichtere en hogere begroeiing van het park rijden, verraden afgeknakte bomen en gigantische uitwerpselen de nabijheid van olifanten. Sam volgt hun spoor en niet veel later spotten we enkele uit de kluiten gewassen mannetjes tussen de bomen. 'In Etosha vind je door de vele vitaminen en rijke voedingstoffen in de bodem de grootste Afrikaanse olifanten ter wereld,' zegt hij. Behalve olifanten kan je in Etosha ook ander groot wild spotten zoals (o.a.) zeldzame zwarte neushoorns en breedlipneushoorns. Katachtigen als cheetah's, servals komen er vrij frequent voor. Leeuwen houden zich dan weer het liefst op in de dorre grasvlaktes waar ze perfect gecamoufleerd zijn. Ook luipaarden kan je er spotten, al heb je daar volgens Sam een wel hele stevige portie geluk voor nodig.
 |
 |
| Kori bustard, de zwaarste vogel ter wereld die ook kan vliegen (boven) en een kudu bij een waterhole (onder). |
Een waterhole verder zien we zebra's, hartenbeesten, kudu's en impala's massaal drinken, altijd op hun hoede voor roofdieren. Vooral de kleine ranke impala's zijn een gegeerde snack voor leeuwen en luipaarden. Met een tekening op hun kont als het logo van Mc.Donalds lijken ze er dan ook om te vragen. Een vreemde verschijning aan de waterhole is een bijna geheel zwarte zebra met enkel wat vage strepen op z'n bil. Hij lijkt wel een drukfout van moeder natuur. Op de terugweg zien we een kori bustard door de vlakte wandelen, de zwaarste vogel ter wereld die ook kan vliegen. Volgens Sam kunnen volwassen exemplaren tot wel 20 kg. wegen. Met meer bijna 350 vogelsoorten is Etosha een paradijs voor vogelliefhebbers. We zien er (o.a.) tokken, secretarisvogels die op slangen jagen, grote zwermen agapornis, wevers, arenden en struisvogels. De beste tijd om vogels te spotten is volgens Sam wanneer de zoutpan onder water loopt en een echt meer wordt. Heel spectaculair schijnt dan de grote populatie flamingo's te zijn die soms met meer dan een miljoen het meer afstruinen.
"Impala's zijn een gegeerde snack voor leeuwen. Met het logo van Mc.Donalds op hun kont lijken ze er dan ook om te vragen."
 |
 |
| Private sun downer... |
Under African skies. 'Two Amarula's please.' Het stof van Etosha spoelen we door (en af) met dit fris drankje bij het zwembad van de Epacha lodge. Enkele uurtjes ontspannen kan wonderen doen. Maar wanneer in de late namiddag de zon een kat- en muisspel begint te spelen met de wolken, kruipen we terug achter het stuur van onze 4X4 en rijden we de zonsondergang tegemoet. Terwijl we relax over het asfalt bollen, genieten we van het dramatische duel van licht en schaduw dat geprojecteerd wordt op het Namibische landschap. Wanneer de zon het overhands wint van de wolken kleurt de hemel langzaam oranjerood. Tijd om de auto aan de kant te zetten en de fles Kaapse bubbels te ontkurken die we meenamen uit de lodge. Een half uur lang genieten we van een private sun downer under African skies.
"Het dramatische duel van licht en schaduw dat geprojecteerd wordt op het Namibische landschap is adembenemend mooi."
 |
© DICHTBIJ & VER WEG 2018
Lees ook: Met de 4X4 door Namibië (1): Windhoek - Swakopmund.
Lees ook: Met de 4X4 door Namibië (1): Windhoek - Swakopmund.
Met Travel Lounge zit je perfect als je naar Namibië trekt. Oprichter Olivier Van De Vijver woonde er 10 jaar en kent het land als zijn broekzak. Elk jaar organiseert hij één groepsreis - in 2018 is dat van 16 tot 28 november - die bol staat van verrassingen en onvergetelijke ervaringen. Vorig jaar namen ze een Belgische topchef mee die voor de groep in de woestijn kookte, maakte BV fotograaf Henk Van Cauwenbergh foto's en aten ze o.a. oesters op het strand. Dat alles kan ook georganiseerd worden op een individuele reis, op maat gemaakt. Een ding is zeker, je weet dat je Namibië - en bij uitbreiding al hun andere bestemmingen - op een originele manier te zien krijgt. Plaatsen voor de groepsreis zijn beperkt, dus snel zijn is de boodschap. Info en boekingen: www.travel-lounge.be
Er naar toe: Air Namibia vliegt zes keer per week vanuit Frankfurt rechtstreeks naar Windhoek. Doorvliegen kan naar o.a. Kaapstad, Maun, Vic Falls en Johannesburg. Prijzen vanaf 535 euro (+ taks): www.airnamibia.com
HUURAUTO:
Asco Car Hire: Grootste firma in zuidelijk Afrika gespecialiseerd in volledig voor camping uitgeruste 4X4 voertuigen, gelegen in Windhoek. De jeeps zijn in perfecte staat en hebben alles aan boord om te overnachten in de natuur. Er zijn ook 4X4 kampeerwagens. Navigatiesystemen en satteliettelefoons kunnen extra gehuurd worden. Back-up 24/7. www.ascocarhire.com
WEETJES:
Formaliteiten: visum in niet nodig, wel een paspoort dat nog minstens zes maanden geldig is.
Geld: Betalen kan je overal in Namibië met Namibische Dollars of Zuid-Afrikaanse Rands die evenveel waard zijn. 1 Euro = 9,80 NAD. In de stadjes en benzinestations zijn ATM's.
Beste reistijd: Namibië heeft 320 dagen zon per jaar en kan dus het hele jaar door bezocht worden.
Gezondheid: Vaccinaties tegen DTP en hepatitis A worden aangeraden. Malariapillen nemen als je boven Etosha reist. Up to date info bij het Tropisch Instituut: www.itg.be
Geen opmerkingen