MET BLUE CRUISE LANGS DE TURKSE RIVIERA

De meest relaxe wijze om de Turkse riviera te ontdekken is vanop een gulet, een houten vissersboot met zeilen. Maar het leven op de blue cruise is meer dan rustig deinen op het ritme van de Middellandse Zee. Met een wendbare kleine boot en een beperkt gezelschap is het gewoon de beste manier om de vele historische sites, prachtige stranden en gezellige stadjes te bezoeken.

De beste manier om de Turkse Riviera te verkennen is met een gulet.

Cruisen met een vissersboot. ‘Welkom op de Hepay.’ De voltallige bemanning staat me op te wachten: de kapitein, de kok en een bootjongen. Ik verruil met plezier het land voor het leven op zee vanop deze gulet, een houten zeilboot, die ooit als vissersboot dienst deed. Samen met negen andere gasten vaar ik gedurende een week de Lycische kust af. Het beperkte comfort in de kajuiten wordt ruimschoots gecompenseerd door het grote dek. ‘Hepay’ betekent 'altijd middag'. Volgens de gids schijnt de zon hier 7 op 7, het beboste Taurusgebergte houdt de wolken tegen. Strand en bergen baden in het zonlicht. De wind is stilgevallen en het turquoise water lonkt uitnodigend.

"Ik verruil met plezier het land voor het leven op een gulet, om een week de Lycische kust af te varen."

Klaar om met de Hepay een week de Lycische kust af te varen.

Noel Baba versus Sinterklaas. Enkele enorm expressieve koppen staren me indringend aan, de ene al wat bozer dan de andere, het zijn uit stenen gehouwen maskers. De acteurs van dit amphitheater in Myra (2de eeuw) droegen maskers die hun gevoelens beperkten tot drie uitdrukkingen: droevig, vrolijk en boos. Acteren was toen een makkie. Volgens de gids moet je het aantal plaatsen in het theater met tien vermenigvuldigen om te weten hoeveel mensen er woonden. Het antieke Myra, op enkele kilometers van het stadje Demre, was dus met 30.000 inwoners een belangrijke stad met een grote haven. De Myrosrivier heeft intussen door modderafzetting de site 5 km landinwaarts gedwongen.

Myra: necropolis met pijlergraven.

De necropolis met de uit rotsen gehouwen pijlergraven is bijzonder indrukwekkend. De graven, versierd met inscripties en bas-reliefs, lijken op kleine huisjes, alsof de hele rotswand bewoond wordt door kluizenaars. Ze bevatten de overblijfselen van lui uit de betere burgerij van de 6de tot de 3de eeuw voor Christus. In Demre bezoek ik de St. Niklaaskerk met imposante wandschilderingen uit de 10de tot de 14de eeuw. Dat Sinterklaas niet uit Spanje komt is intussen een publiek geheim, de bisschop werd in 280 geboren in Patara, dat net als Myra aan de Lycische kust ligt.

Sint-Niklaaskerk in Demre.

Hij was niet onbemiddeld en bovendien erg gul. Hier noemen ze hem Noel Baba. In de 11de eeuw stalen Italiaanse zeelieden zijn beenderen die werden tentoongesteld in Bari. En vermits Bari ooit tot het Spaanse rijk behoorde, werd de Sint voor ons een Spanjaard. Het wordt steeds duidelijker dat de hele Lycische kust ooit een heel belangrijke rol speelde, vandaar de vele sites, rotsgraven, vreemde sarcofagen en amphitheaters. Sommige van de overblijfselen dateren uit de zesde eeuw voor Christus, maar de meeste kunstschatten die ik zie zijn van laat Romeinse afkomst.

"In Myra lijkt het of de uit de rotsen gehouwen necropolis met pijlergraven bewoond wordt door kluizenaars."

Kekova.

Het Turkse Atlantis. We varen naar het Kekova eiland waar in de 2de eeuw een aardschok de stad Dolchiste onder de zeespiegel deed verdwijnen. Ik zie er restanten van trappen en gebouwen, maar het spectaculairste gedeelte bevindt zich onder het wateroppervlak. In tegenstelling tot het mythische Atlantis zijn er hier wèl ruïnes in het water te zien. De regering duldt geen schattenjagers, duiken is er dus verboden. Maar er zijn glasbodemboten van waaruit ik de resten van de verdronken stad kan bewonderen. Het is vreemd dat er tot nu toe geen opgravingen gebeurden, ook niet op het eiland zelf. In Simena, kan je met bootjes naar de kolossale, 2500 jaar oude sarcofagen varen, die midden in het water staan. De bootvormige deksels zijn symbolisch voor de lange reis naar het hiernamaals. De azuurblauwe kust is bijzonder attractief en doet ook hier zijn naam alle eer aan. Het leven aan boord deint rustig op het ritme van de zee. Als ik ‘s ochtends ontwaak kijk ik uit op een mooie baai met grillige rotspartijen. De serene rust die over me neerdaalt houd ik de rest van de reis vast.

De Akçay, een zoetwaterkreek vol algen.

De Indiana Jones factor. De echte Olympus, de legendarische berg van waarop de goden geregeld hun toorn botvierden, mag dan in Griekenland liggen, in Turkije doen ze beter. Ze hebben er drie: de Olympos van Bursa, Lioli en die van Lycië, die op slechts 16km van de gelijknamige site ligt. De antieke stad Olympos grenst aan de zee en wordt opgedeeld door een natuurlijke zoetwaterkreek, de Akçay. Het groene water vol algen, steekt fel af tegen het diepe blauw van de zee. De grondvesten van deze stad werden al gelegd in de 4de eeuw voor Christus. Het was één van de 6 grote steden met een natuurlijke haven. Xantos, eveneens aan de Lycische kust, was de grootste van de zes. De meeste ruïnes, zoals de tempels van Apollo en Zeus, dateren echter uit de Pax Romana (1ste en 2de eeuw na Chr.).

Sarcofagen in de vorm van een omgekeerde boot symboliseren de rijkdom van hun eigenaars.

Ook hier zie ik weer de merkwaardige stenen sarcofagen die eruit zien als omgekeerde bootbodems. De inscripties op deze enorme doodskisten verwijzen vaak naar de rijkdom van hun ontzielden. De meest opvallende zijn die van Antimachos, met een deur naar Hades (de onderwereld) en de wit-marmeren Hoplon Sarcofaag, van een van de meest vooraanstaande families van Olympos. De site heeft een grote Indiana Jones factor, de meeste ruïnes zijn sierlijk overwoekerd door de natuur. Zoals de prachtige mozaïekkamers uit de 5de eeuw na Christus die elders wellicht een absolute highlight zouden zijn. Hier wordt er niets ondernomen om ze te beschermen.

Sites met een hoog Indiana Jonesgehalte vind je volop in Olympos.

Toch vind ik die eenheid met de natuur bijzonder poëtisch, het ruikt er bovendien heerlijk naar pijnbomen. Op het einde van de site verzeil ik in een soort hippiebar die je niet meteen verwacht op een plek als deze. Iedereen zit, weggezakt in grote kussens, van zijn thee te nippen. De verse fruitsappen zijn er overheerlijk, vooral het sinaasappelsap met sinaasappels uit het nabijgelegen Finike. Ik bestel een pannenkoek bij twee goedlachse dames die er een gastronomisch kunstwerkje van maken. De sfeer is relax, uit de luidsprekers klinkt lounge muziek, de perfecte plek om de rest van de middag onderuit te gaan.

"Olympos met z'n sierlijke door de natuur overwoekerde ruïnes heeft een hoog Indiana Jones gehalte."

Baai van Phaselis.

Voor een portie gedroogde vis. De heerlijke geur van gegrilde kip en lam doet me watertanden terwijl ik lig te zonnen op het dek. De kok is volop aan het barbecuën. We liggen voor anker in de baai van Phaselis naast een paar luxueuze jachten en genieten van de zee en de ambiance aan boord. Ik sip van mijn Turkse raki en terwijl de ondergaande zon de lucht langzaam oranje kleurt schuif ik bij op het achterdek om te proeven van de overvloed aan lekkernijen. De volgende ochtend bewonder ik in de site van Phaselis vestingen die dateren uit de 4de eeuw voor Christus. Er was zelfs al een nederzetting in 693 voor Christus, meteen de oudste in de regio. Phaselis ligt aan drie baaien, vroeger de drie havenstad genoemd. Door de vele handelsactiviteiten ontwikkelden de havens zich snel en werd het een bijzonder welvarende stad. Leuk is dat je je badpak kan meenemen, zodat je een frisse duik kan nemen als het te heet wordt op de site.

Amphitheater van Phaselis.

Ten zuiden van het schiereiland ligt Hadrian’s gate (2de eeuw na Chr). Daar begint de indrukwekkend brede hoofdlaan (24 meter), langs beide zijden afgeboord met overblijfselen van Griekse zuilen. Een klein theater ligt bovenop een heuvel en biedt een schitterend uitzicht op de zee en omliggende bergen, die destijds dienst deden als decor. Van de hamam blijft slechts een badhuis over. Onder de vloer werd een ruimte voorzien waar water werd opgewarmd. Door de damp creëerden ze vloerverwarming avant la lettre. De grote agora duidt op de welvaart van het stadje. Phaselis is gesticht door de inwoners van het Griekse Rhodos, die het schiereiland kochten voor een portie gedroogde vis.

De Griekse invloed is nooit ver weg in Antalya.

‘Iets kopen voor gedroogde vis’ bleef tot op vandaag een populaire uitdrukking en betekent: ‘iets aanschaffen voor een habbekrats’. De Lyciers waren geen Grieken, ze hadden hun eigen taal en cultuur. Maar, vanaf de 5de en 6de eeuw voor Christus lag de regio wel onder de duim van de Grieken. Toch is het het Romeinse aquaduct dat het meeste indruk op me maakt. Het diende om het water uit het Taurusgebergte naar de stad te leiden, een paar monumentale stukken bleven nog overeind. Pittig detail: tijdens de oorlog met de Perzen in het jaar 333 voor Christus, verbleef Alexander de Grote hier, die verzot was op de plaatselijke wijn, zo wordt verteld.

"Phaselis is gesticht door de inwoners van het Griekse Rhodos, die het schiereiland kochten voor een portie gedroogde vis."

Antalya.

Moderne stad, antiek hart. Grace Kelly was een graag geziene gast in het Hisar restaurant in een van de uitkijktorens van de oude stad van Antalya. Haar foto’s sieren er de muren. Het zicht vanop het grote terras is indrukwekkend. Ik kijk uit op Kaleiçi, het oude gedeelte van de stad dat nog voor een groot stuk ommuurd is. Eenmaal door de triomfboog van Adrianus klim ik langs kronkelende straatjes met kruiden- en souvenirwinkeltjes, gezellige terrasjes en leuke restaurants, naar het hoogste punt van Antalya. Het zicht op de haven met elegante jachten en het imposante Taurusgebergte met zijn besneeuwde toppen is indrukwekkend mooi. In de straten en binnentuintjes zie ik abrikozen- en sinaasappelbomen. Rond de Yivli minaret (13de eeuw) werden prachtige Ottomaanse huizen met houten erkers, die getuigen van een rijk verleden, gerestaureerd tot boetiekhotelletjes, restaurants en winkels. Antalya was immers eeuwenlang een welvarende haven waar de Perzen met hun luxeproducten aanmeerden.

Adembenemende landschappen schuiven aan ons voorbij...

Al in 158 voor Christus stichtte de koning van Pergamum, Attalus II, de stad en schonk haar zijn naam: Attaleia, later Antalya. Sinds die tijd hebben er altijd mensen gewoond. Hij bouwde zijn stad op een klif die als een balkon uitsteekt boven het water, uitkijkend over de Middellandse zee. Er zijn twee populaire stranden met hippe strandtenten waar je lekker kan eten en drinken: Lara en Kon Yaalti beach. Op Lara Beach wordt elk jaar een zandfestival gehouden met markante kunstwerken. Aan thema's geen gebrek: Hollywoodhelden, maar ook de Griekse mythologie en zelfs de Trojaanse oorlog kwamen al aan de beurt. Het archeologisch museum is een van de beste van Turkije. Antalya is een welvarende moderne stad met een antiek hart. Het oude gedeelte dat oorspronkelijk tussen de stadsmuren lag is volledig autovrij en heerlijk om in rond te kuieren.

"Rond de Yivli minaret werden Ottomaanse huizen met houten erkers, gerestaureerd tot boetiekhotelletjes, restaurants en winkels."

Adrenaline tijdens een Xperience jeep safari.

Jeepsafari met Xperience. Het water spat hoog op naast de jeep. We rijden door de bergen, geflankeerd door uitgestrekte pijnboombossen, richting de Uçansu-waterval (ook wel de vliegende waterval genoemd). We steken riviertjes over en worden flink door elkaar geschud in de laadbak van de 4x4. De wilde maar leuke rit gaat langs kleine dorpjes waar de tijd bleef stilstaan, naar een mooi natuurgebied. Bij de waterval kunnen we zwemmen, zonnen en zelfs vissen. De tocht maakt deel uit van de Xperience activiteiten in de Paloma Grida Village in Belek.

Blue Cruise: relax wegzakken op het ruime dek.

Een jonge Vlaamse ploeg ontfermt er zich over de gasten en zorgt voor het nodige entertainment: cocktails shaken, sterren kijken, waterpijp roken, jeepsafari’s, tot stuntwerk op het strand. Ze doen er alles aan om de dagen en avonden van hun gasten zo boeiend mogelijk te vullen, maar geef mij maar het kabbelende ritme van de blue cruise, waar niks moet en alles mogelijk is, lekker weggezakt in grote zachte kussens onder een overvolle sterrenhemel. Zo’n gulet is ronduit de beste manier om de Turkse Riviera te verkennen.

"Niks moet en alles is mogelijk als we lekker weggezakt in de kussens genieten op het achterdek van de gulet."

ANTALYA PRAKTISCH:

Vervoer: Wij vlogen naar Antalya met Turkish Airlines, al zes jaar op rij de beste luchtvaartmaatschappij van Europa met 193 bestemmingen. 4 Vluchten per dag vanuit Brussel naar de Ataturk luchthaven in Istanbul, van waaruit meermaals per dag naar Antalya wordt gevlogen.

Varen in vol pension met Blue Cruise kan je vanuit Bodrum, Dalaman en Antalya. 8 Dagen in vol pension vanaf 320 euro p/p.

Overnachten: Hotel PalomaRenaissance Antalya Beach Resort & Spa ****(*) in Kemer. Privéstrand, uitgestrekte tuin. Een oase van rust. Xperiencehotel Paloma Grida Village Resort & Spa ****(*) in Belek. Familiehotel, zwembadencomplex met glijbanen, direct aan het strand, uitstekende keuken, familiekamers en Xperience-omkadering.

Documenten: identiteitskaart (ook voor kinderen, met foto).

Munt: Turkse lira. 1 Euro is 4, 06 TRL. Kredietkaarten worden in de grote steden overal aanvaard.

Tijd: 1u later dan in België.