In Ecuador heb je niet alleen vier seizoenen in een dag, het is ook een microcosmos van totaal verschillende werelden: een prachtige kust, de Andes, het Amazone gebied en de Galapagos. Het land heeft strand en zee, bergen en vulkanen, een machtig oerwoud en een eilandengroep die zonder meer uniek is. De Incas en de Spanjaarden hebben de grootste voetafdruk nagelaten, maar het zijn de Indigenas die het land kleur geven. Ik ben meteen verzot op dit kleinste land in de Andes, dat 'el mitad del mundo', het middelpunt van de aarde vormt. Een droombestemming met veel cultuur en geschiedenis, maar waar vooral de natuur me compleet omver heeft geblazen.

Quito is omgeven door tientallen vulkanen.

'Myriam? Bienvenida, soy Carlos.' Een vriendelijk glimlachende wat oudere man onthaalt me alsof ik familie ben, ik word omhelsd en krijg meteen een koffie in mijn hand geduwd. Ik word in een Spaans bad ondergedompeld want Carlos, mijn chauffeur op deze reis, spreekt geen woord Engels. Quito ligt bijna 3000m hoog in de Andes, omgeven door vulkanen, het is de tweede hoogste hoofdstad na La Paz in Bolivië. 'Veel water en als het even kan cocabladerenthee drinken,' zegt Carlos, 'om de hoogteziekte te bestrijden.' Ik heb er gelukkig geen last van. Ondanks het feit dat Quito op de evenaar ligt, waar het trouwens zijn naam aan dankt, wordt het de stad van de eeuwige lente genoemd. Je kan er in één dag vier seizoenen meemaken.

De mensen zijn ontzetten kleurrijk en opvallend klein.

Barok over de top. De Spanjaarden veroverden Ecuador in 1534 en werden pas verslagen in 1830. We hebben dus al één ding gemeen met de Ecuadorianen, we werden in hetzelfde jaar onafhankelijk. Ik logeer in het uiterst charmante 'El Mansion del Angel', een boetiekhotel vlakbij Alameda, het oudste park van Quito. Het werd rond de eeuwwisseling gebouwd door een rijke tabaksmagnaat. Het kijkt vanop een hoogte uit op de stad. Raoul, mijn 23 jarige gids, neemt me mee naar het historische centrum met talloze indrukwekkende koloniale gebouwen.La Plaza Grande, ook wel Plaza de la Independencia genoemd, was het allereerste plein van Quito. Van hieruit hebben de Spanjaarden de stad opgebouwd. Imposante gebouwen zoals de 16de eeuwse kathedraal, het stadhuis en het paleis van de aartsbisschop staan hier allemaal bij mekaar. Omdat enkel de Spanjaarden de kathedraal binnen mochten, bouwden de Indigenas la Iglesia del Sagrario in de 17de eeuw. Een erg kleurrijke kerk met een enorme koepel waardoor het zonlicht binnenschijnt.

De San Francisco kerk en klooster met het restaurant Tianguez.

De oude stad is een ris van kerken en kloosters (40), smalle straatjes en leuke pleinen, zoals Plaza Santo Domingo en San Francisco, of het oergezellige Plaza del Teatro. De meeste gebouwen zijn opgetrokken in Spaanse stijl, uitbundige barok of in een eerder eclectische stijl die 'estilo Republicano' wordt genoemd. De highlights zijn La Merced en La Compania waar gewoonweg alles bedekt is met bladgoud. Barok over de top, maar wel indrukwekkend. De enorme San Francisco kerk die slechts enkele maanden na de kathedraal in 1535 werd gebouwd is ook een publiekstrekker. Onderaan de kerk is er een galerij met plaatselijke kunst en handicrafts en een goed restaurant met een terras waar ik de wereld aan me voorbij laat gaan. Opvallend is hoe klein de mensen zijn, met mijn 1m71 steek ik overal torenhoog bovenuit. Veel vrouwen zijn niet groter dan 1m40, bolhoedje inbegrepen. Vanop mijn terras zie ik heel veel mensen in traditionele klederdracht. Later in La Mariscal, de restaurant- en uitgaansbuurt, loopt iedereen er dan weer bijzonder trendy bij.

Cotopaxi, de hoogste aktieve vulkaan ter wereld.

El Condor Pasa. Jan, een Nederlander die fietstours organiseert, komt me veel later oppikken dan voorzien, zijn jeep staat in panne. Gehaast lijkt hij niet, hij is dan ook perfect geïntegreerd, want het Ecuadoriaanse tijdsbesef is bijzonder rekbaar. Niemand kijkt op als we met wat vertraging vertrekken. De Cotopaxi vulkaan ligt op 1,5 uur rijden van Quito. Ik krijg Moe als gids, een jonge kerel die accentloos Engels spreekt en zich bovendien zeer goed behelpt in het Frans. De zichtbaarheid is beperkt, de Cotopaxi hult zich in dikke wolken. Gelukkig zien we wel iets van de Andes Cordiera del Este, waar 15 vulkanen toe behoren. De Andes die Ecuador in twee deelt wordt de 'avenida de los vulcanos' genoemd. Er zijn er 31 in het totaal. Met 'El Condor Pasa' in het achterhoofd vraag ik aan Moe hoe groot de kans is dat we effectief een een condor zien. Hij lacht: 'tijdens de 8 jaar dat ik gids op de Cotopaxi, heb ik maar twee keer condors gezien, maar het is dus niet onmogelijk.

De Cotopaxi af fietsen, pure adrenaline.

De Cotopaxi is wereldwijd de hoogste aktieve vulkaan (5897m) en kan qua schoonheid makkelijk concurreren met Mount Fiji in Japan. We rijden met de jeep tot op 4500m, het zicht is nihil, wat de desolaatheid van het landschap nog eens extra benadrukt. De allereerste geregistreerde uitbarsting dateert van de 7de eeuw. Sinds de 15de eeuw barst hij om de 100 jaar uit. De laatste keer was in 1907, hij is dus al bijna tien jaar over tijd, maar rusten doet hij niet. Sinds 2015 rommelt het geregeld. Moe zegt dat ze door teveel bomen om te hakken de zwarte poema hebben weggejaagd, die je hier vroeger geregeld zag. Nu moeten we het stellen met wilde paarden, vossen en haviken. Maar veel tijd om te kijken heb ik niet, want de bedoeling van de hele tocht is dat ik zonder kleerscheuren de vulkaan afdaal en dat gaat aan een enorme snelheid.

Wilde paarden, vaste bewoners van de vulkaanflank.

Ik heb 30 km voor de boeg. Het eerste stuk is pure adrenaline en durf, het gaat steil naar beneden op een zanderige ondergrond. Ingesloten door de wolken lijkt het alsof ik in een vacuum rijd. 'Je moet je laten gaan,' lacht Moe wanneer hij voorbijfietst en ik nog maar eens op de rem trap. Ik volg zijn goeie raad op en koers naar beneden . Halverwege de berg wordt het veel vermoeiender, want gaat de tocht ook af en toe omhoog door gestolde lavavelden met hier en daar een groepje wilde paarden, maar hoe verder we afdalen, hoe groener het wordt. Tijdens de picknick denkt een van de mannen in het gezelschap heel hoog een condor te zien. Maar volgens Moe is het een caracara, een kleinere soort met toch een indrukwekkende vleugelwijdte van 130cm.

Hacienda de San Agustin de Callo.

Matadors. In Lasso, aan de voet van de Cotopaxi, middenin het groen en de rozenplantages, ligt de eeuwenoude hacienda  San Agostin de Callo. Indrukwekkend qua architectuur en mystiek qua sfeer. Het lijkt alsof ik een sprookje binnenstap, twee culturen vermengen zich hier op unieke wijze. De fundamenten van de hacienda stammen uit de Incatijd en werden perfect gemixt met de koloniale stijl van de Spanjaarden. De Incakoning Huanaguapa en later zijn zoon Atawalpa leefden hier. Bovendien was dit gedurende geruime tijd het huis van de Ecuadoriaanse president, Leonidas Plaza Gutierez. Hij regeerde van 1904 tot 1912. Hij kocht het in 1921 en nu heeft zijn kleindochter er een boetiekhotel van gemaakt. Er hangen foto's van haar, haar vader en grootvader als matadors. De eetkamer en kapel van het huis hebben authentieke Incamuren, de kamers met fresco's en open haard komen uit op een binnentuin waar elke dag de lama's gevoed worden. En vanuit het salon kijk ik uit op de machtige Cotopaxi. Het is een magische plek.

Ook lama's zijn vaste gasten in San Agustin de Callo.

Donna Rosita. Een traditionele Indiaanse duwt uit alle macht een schaap vooruit. Het dier weigert nog één poot te verzetten. Ze geeft op en gaat ernaast zitten. Ze is niet de enige die op de koude klinkers neerzakt. Overal worden er dingen verkocht aan de straatkant. Guamote ligt middenin  de Andes op 3500m hoogte. Indiaanse families komen hier dieren, groeten, fruit, vis en vlees verkopen, het is een van de grootste traditionele markten van het land. Het merendeel van de Indianen spreekt quichua. De vrouwen dragen allemaal de typische hoedjes die je in alle maten en kwaliteiten op de markt kan kopen.

Hoedjes koop je in alle kleuren op de traditionele markt van Guamote.

Overal worden er 'papas con cuero' opgediend: het vet van het varken wordt in grote pannen met een heerlijk ruikende notensaus bereid. Er zijn ook kraampjes die enkel varkenskoppen verkopen, of bocas de vaca, koeienmonden die er vreselijk uitzien. Het zijn gerechten die typisch zijn voor de Andes, super goedkoop en erg voedzaam. 'El cerno al horno' (varkensvlees in de oven) zou ik wel willen proeven, maar Carlos raadt het me af. 'Je moet er een hele stevige maag voor hebben,' lacht hij. Die heb ik, maar als zelfs Carlos zich er niet aan waagt, wacht ik geduldig tot we straks gaan lunchen. Ik loop tussen de levende varkens en schapen door die kritisch worden gekeurd en kippen en eenden die in bosjes wordt verkocht.

Varkenskoppen, een lokale lekkernij die ik aan me voorbij laat gaan :)!

Een vrouw houdt een reuze konijn, een straffe concurrent van onze Vlaamse reus, kritisch aan zijn oren omhoog. De klederdracht van de dames is verbluffend mooi. Ik zou hier een hele dag kunnen blijven maar Carlos neemt me mee naar een klein restaurantje in Latacumba om chuchucas te eten.  'Daar weet ik dat het de hele dag vers wordt klaargemaakt,' lacht hij. Geroosterd varkensvlees met maïs, platanen, aardappelen, cuero (vet dat gegrild wordt als chips), popcorn en aji, een pikante saus. 'Als je de chuchucas van Donna Rosita hebt geproefd eet je nooit meer andere,' glimlacht Carlos.

Dames pronken graag met hun juwelen op de dagelijkse markt.

The mighty jungle. 'We zetten zo meteen de airco aan,' zegt Effi, de gids, ironisch. Ik zweet haast nooit, maar nu loopt het water langs mijn rug naar beneden, de vochtigheidsgraad bedraagt hier dan ook 98% en zelfs als onze kano heel snel vaart brengt de wind geen soelaas. De Coca rivier mondt uit in  de Napo rivier, die 400 km lang is en op het wijdste stuk 2 à 3km breed. Twee uur varen en dan nog een roeiboot in want Sacha Lodge ligt aan het Pilchicocha meer (genoemd naar een soort kalebas). Het is een zwart meer, vol piranha's. 'Pirnaha's zijn de gieren onder de vissen, ze eten vooral dood vlees, maar als je bloedt kan je beter uit het water blijven,' zegt Effi. Zonder reden vallen ze niet aan. Intussen schijnt de zon onverbiddelijk. Als ik in Suriname bij de piranha's kan zwemmen, kan ik het hier ook. Dus ik duik meteen het zwarte meer in dat als smeltende chocolade aanvoelt en kom met al mijn ledematen nog intact weer boven.

Zweten op de Coca rivier.

Op mijn eerste wandeling zie ik al een pygmee marmoset, het kleinste aapje ter wereld, de baby'tjes zijn kleiner dan een pink, volwassen worden ze 17cm en wegen nog geen 100gr. Het beestje is erg nieuwsgierig maar tegelijkertijd bijzonder schichtig. Maar het zijn vooral de birdwatchers die hier op hun wenken worden bediend. Als we de Anaconda Kreek  in varen duiken twee reusachtige hoatzins op tussen de bomen, ook wel stinkvogels genoemd. Ze hebben een belachelijk klein kopje op een groot lichaam dat helemaal buiten proportie is.

De Hoatzin of 'stinkvogel'.

De anaconda is de tweede langste slang na de python en absoluut de dikste ter wereld. Anacondas wegen tot 250kg. Ze wurgen hun slachtoffer en slikken het in een keer door, of het nu een mens is, een wild varken of een vogel. Ik let goed op overhangende takken, want de anacondas zijn half-waterslangen, dus ze houden zich vaak op aan de kant van de rivier. Wanneer ik terug in de lodge ben zie ik pas echt veel wildlife. Er zitten kaaimannen onder het restaurant, drie soorten apen in de tuin, vlinders, agutti's en schildpadden. 's Avonds laat, als we met zaklampen opnieuw de jungle in trekken, is vooral het klankdecor bijzonder indrukwekkend. We zien een uil, een enorme tarantula en op het meer kaaimannen, waaronder een grote zwarte van drie meter lang.

Kaaimannen bij het restaurant.

Het dak van het oerwoud. Wanneer ik de 40 m hoge toren van de canopy walk beklim, beland ik in de wereld van de vogels die zich meestal boven de boomlijn schuilhouden. Een toekan verkent de kruinen maar vertikt het om stil te zitten, een grote groep parkieten vliegt over gevolgd door chuchu's (papegaaien). Ik hoop brulapen te zien, die zich vaak ophouden op het dak van de jungle om bladeren te eten en zo de concurrentie te snel af te zijn. De birdwatchers in het gezelschap halen hun hartje op aan vogeltjes met langere namen dan ze groot zijn, terwijl ik de bomen bestudeer en geniet van het landschap. Het is bevrijdend het oerwoud eens vanuit een ander perspectief te zien. Ik kijk naar de vorm van de bladeren, naar de bloemen die hoog en droog een plekje hebben gevonden om te bloeien. En neem foto's van onze iets spectaculairdere gevleugelde vrienden. Effi en zijn assistent Victor hebben een enorm scherp oog, ze zien vogels zitten op honderden meters afstand. Ook brulapen, die amper waar te nemen zijn met het blote oog, kan ik observeren dankzij hun performante telescoop.

De flora van het Amazonewoud blinkt uit in diversiteit.

De fauna en flora in het Amazonegebied zijn enorm divers. In de omgeving rond Sacha Lodge (2000 hectaren privé park), vind je 600 verschillende vogelsoorten, alleen al 7 verschillende toekans en 85 soorten vleemuizen.Op de terugweg snijdt Victor een stuk schors af dat naar look ruikt. Bush doctors gebruiken het als middel tegen maagpijn en om boze geesten weg te jagen, wat ook een van de redenen is waarom locals hun pasgeborenen  een bad geven in lookwater. Er zijn onnoembaar veel bomen met vleugelwortels die meters boven de grond uitsteken, sommigen van hen zijn eeuwen oud. De meest geneeskrachtige boom van de Amazone is 'the dragon's blood tree'. En dit is de 'indigenous mobile phone,' lacht Effi, terwijl Victor met een stok op een boom slaat. Elke familie heeft een eigen code, zo communiceren ze terwijl ze in  het regenwoud zijn en er bv. gevaar dreigt. Het zou tot drie km ver gehoord worden. Het klinkt inderdaad heel indrukwekkend.

Parkieten en chuchu's op de claylicks.

Een vegetariër met zin voor avontuur. Papegaaien die klei van de oevers likken, het klinkt vreemd maar het heeft een reden: om hun lichamen te ontgiften gaan ze dagelijks hun portie antioxidanten weglikken op de claylicks. Een van die licks, de beste plek om papegaaien te zien, ligt in het Yasuni Park op de oever van de Naporivier. Er gebeurt helemaal niks als we aan komen varen. Geduld, zegt Effi. Ze fladderen nu nog rond en verzamelen in de bomen. Na een kwartier zit de hele lick vol parkieten en zeker drie soorten papegaaien. Wanneer er tien minuten later een arend overvliegt wordt er alarm geslagen en is de lick in geen tijd weer leeg.

Een vegetariër met zin voor avontuur.

Terug in de lodge ga ik pirnaha's vangen in het meer. In Peru heb ik ooit een recordaantal bovengehaald, de ene al met grotere tanden dan de andere, maar hier beperkt het zich tot slechts één exemplaar. En ik ben blij dat ik die niet gezien heb voor ik ging zwemmen. Het is een kanjer. Een van de jongens haalt met het bloedige stuk vlees dat we aan onze lijn hebben een schildpad naar boven, een vegetariër met zin voor avontuur! Het duurt even voor we de haak uit zijn bek kunnen verwijderen. Als de zon ondergaat worden we getrakteerd op een oorverdovend kikkerconcert. De barbecue wordt aangestoken op het dek bij het meer. Ik voel zelfs geen briesje, alleen de zwoele hitte die zelfs na zonsondergang niet verdwijnt. De laatste nacht hoor ik vanuit mijn hut brulapen, het moet al tegen de ochtend zijn, ze klinken als leeuwen op zoek naar een prooi.




KLM: vliegt vanuit Amsterdam met een tussenstop in Guayakil naar Quito: www.klm.com


El Mansion del Angel: erg mooi boetiekhotel in Quito. Elke kamer is anders ingericht, het was het huis van een rijke tabaksmagnaat. www.mansiondelangel.com.ec

Hacienda San Augustin de Callo: een koloniale hacienda met authentieke Incafunderingen en muren. Het is het huis van de voormalige president Leonidas Plaza. Prachtige kamers die uitkomen op een binnentuin. www.incahacienda.com

Hotel San Pedro de Riobamba: een mooi hotel in het centrum van riobamba, 200 jaar oud gebouw, kamers die uitkomen op overdekte binnenplaats. www.hotelsanpedroderiobamba.com

De Sacha lodge in het Amazonewoud

Sacha Lodge: lodge in het midden van het Amazonegebied, vol pension met elke dag andere highlights en aspecten van de Amlazone op het programma. www.sachalodge.com


Restaurant Tianguez: Op de Plaza de San Francisco, maakt deel uit van de kloosterkerk San Francisco. Een leuk terras om naar mensen te kijken in het hartje van Quito. www.tianguez.org

La Boca del Lobo: trendy kleurrijk restaurant in La Mariscal in Quito. Lekker eten en niet duur . Op de hoek van Calama 284 en Reina Victoria.




Geld: Amerikaanse dollars. De sucre is lang geleden vervangen door de dollar. In de ATM's in de steden kan je dus dollars afhalen. Kredietkaarten worden aanvaard in de betere hotels en restaurants.

Taal: Spaans en Quechua (wordt gesproken door de Indianen), in Quito spreken wel wat mensen Engels.

Gezondheid: Het Tropisch Instituut raadplegen: 0900/10110 (betaallijn) of kijken op hun website: www.itg.be. Wat de hoogteziekte betreft: veel water drinken, de eerste dagen geen te grote inspanningen doen en cocabladerenthee drinken (yep dat is toegestaan). En het werkt uitstekend.

Klimaat: Het klimaat in Ecuador is overal erg verschillend, bepaald door het soort landschap: kust, bergen of regenwoud.
Kust: regenseizoen van dec. tot mei, maar warm. Altijd tussen 25 en 35°.
Andes: van dec. tot mei regenbuien. Tussen 6 en 26°, naar gelang de hoogte: -5° per 1000m hoger.
Amazone: het hele jaar door regenbuien, maar altijd erg warm, tussen 25 en 35°.
Je kan dus Ecuador in gelijk welke periode van het jaar bezoeken, het is altijd wel ergens warm en droog.

Tijdzone: in onze zomer is het 7u vroeger dan in België.