Iedereen herinnert zich nog de immense collectie schoenen van Imelda als het over de Filipijnen gaat met haaks erop de armoede van de bevolking. Maar wat vaak over het hoofd wordt gezien is de schoonheid van dit archipel, waar het toerisme zich langzaam maar zeker laat verleiden door de 7107 eilanden met paradijselijke stranden, dichte jungle, vriendelijke bevolking,  murmelende vulkanen en schitterende rijstterrassen die als felgroene trappen recht naar de hemel leiden. En... wie wil daar niet naartoe?

Christus, driedimensionele versie.

Didette leert me ze bereiden in haar eigen eetkamer achter het restaurant, waar enorme driedimensionale Christussen, waarvan één met een behaard hart, me aanstaren vanuit grote glazen bokalen. Een uit de hand gelopen hobby van haar grootmoeder, zo blijkt. Eerst komt de Bicoll express aan de beurt, een pikante pasta met kleine garnalen, varkensvlees, tomaten, chili en veel look. Dit is mijn favoriet. Al is de tweede, de Pinangat, waarschijnlijk net iets meer Filipijns met gedroogde vis, kokosnoot en tarotbladeren. De Filipijnse gastronomie is beïnvloed door zowel de Maleise, Chinese en Spaanse keuken, maar is steeds vaker overgoten met een Amerikaans sausje.

Mayon vulkaan, een van de elf actieve vulkanen op de Filipijnen.

De vuurspuwende titaan. Aan de voet van de Mayon vulkaan, een van de elf nog actieve vulkanen in de Filipijnen, ligt Legazpi City, genoemd naar de Spanjaard die in de 16^de eeuw de Filipijnen veroverde. De Mayon wordt geprezen om zijn perfecte kegelvorm. De naam werd afgeleid van magayon, wat ‘de mooiste’ betekent. Ten zuiden van de Mayon in Camalig liggen de Hoyop-Hoyopan grotten. Lange tijd gaven ze onderdak aan guerrillastrijders, die waarschijnlijk weinig oog hadden voor de indrukwekkende stalactieten die ik in het licht van een olielamp ontdek. In 1970 toen president Marcos de avondklok instelde legden de dorpelingen er een dansvloer aan en gebruikten het als uitgaansoord. In datzelfde jaar werden er kruiken met as gevonden die 4000 jaar oud zouden zijn. De dansvloer is er nog steeds en lijkt op een anachronisme van formaat.

De Mayon domineert de wijde omgeving van Legazpi City.

Om de Mayon vulkaan in volle glorie te zien moet ik tot de volgende ochtend wachten, want hij is in dikke wolken gehuld. Van op het Lignon hill platform heb ik een schitterend zicht op de rijstvelden in de vallei met daarachter de vuurspuwende reus. In 1814 begroef hij een stadje en 1200 mensen onder de lava, het enig wat  nog te zien is in het Casagwa Ruins Park is de kerktoren. De laatste jaren is de vulkaan weer bijzonder aktief.

(noot: net na mijn reis, in september 2014, is de Mayon vulkaan opnieuw vuur beginnen spuwen. Zelfs dit jaar is er paniek geweest in het anders zo rustige stadje, Legazpi aan de voet van deze 2500 meter hoge reus).

Opgehoeste lavastenen van de Mayon vulkaan.

De bevolking als GPS. Met een quad probeer ik me een weg te banen door de aders van de verharde lavastroom en hopen opgehoeste stenen die de Mayon vulkaan tijdens de uitbarstingen in 2009 en 2013 uitbraakte. Het is de aktiefste vulkaan van het land en blijkbaar gunt hij de bevolking in het anders zo rustige stadje, Legazpi nog weinig rust. Het landschap is indrukwekkend. De quads zijn moeilijk in bedwang te houden op het ruwe terrein, maar het loont de moeite, er is niks te vergelijken met dit onaardse oord. Hoe hoger ik kom hoe irreëler het wordt. Een oneindige massa lavarotsen strekt zich uit op de flank. En als kers op de taart krijg ik in dit onwezenlijke gebied een volledige regenboog te zien, het is magisch. De zon verdwijnt even later in het niets. Op de terugtocht verlies ik de andere quadrijders uit het oog. Maar de bevolking doet feilloos dienst als GPS. Ik volg gewoon de uitgestoken vingers.

De walvishaai, de grootste vis ter wereld.

Size does matter. ‘Size does matter’ lees ik op weg naar Donsol, waar ik ga zwemmen met de grootste vis ter wereld: de walvishaai. Moby Dick stories doemen op voor mijn ogen. Want al eet de haai geen vlees, hij zuigt met zijn enorme mond plankton naar binnen en wat als ik aanzien word als plankton… De gids stelt me gerust, hij kan zijn mond niet ver genoeg openkrijgen, wel moet ik minstens vier meter van zijn staart wegblijven want een slag daarvan kan me mijn leven kosten. Sommigen worden tot 14 m lang en kunnen tot 15000 kilo wegen. De zon schijnt, het strand glimt, de banka’s, de typische Filipijnse kano’s die met twee zijspannen op het water rusten, zien er uitnodigend uit. Om de vissen niet teveel te ontredderen, mogen er maar zes personen per keer het water in duiken, walvishaaien worden beschermd sinds de jaren ’90.


Er zijn nogal wat bootjes, het doet me denken aan de vele jeeps die een leeuw omsingelen in Kenia. Onder water zijn de Butandings (zoals ze hier worden genoemd) ontzettend indrukwekkend: een slagschip waar geen einde aan lijkt te komen. De adrenaline stroomt aan 100km per uur door mijn aderen. Ik blijf op voldoende afstand, al haalt dat weinig uit, want zo’n walvishaai kan uiteraard veel sneller zwemmen dan ik. We zijn niet de enigen, de bootjes blijven toestromen. We besluiten verder te varen en zien nog twee enorme ruggen opduiken. Volgens onze bootman zwemmen er hier minstens een veertigtal rond. De lucht is helderblauw en het is snikheet. We glijden voorbij een paar vissersbootjes. Het is een ontspannende ochtend. Eten doe ik op het strand: traditionele keuken doorgespoeld met een San Miguel, het lokale bier. Onderweg naar hotel Venezia kijken uitgeholde ossen me van op een wijd grasland aan. De rijstvelden zijn groener dan groen. De natuur ademt vochtigheid uit maar vandaag blijft het droog.

Tropische plensbuien moet je erbij nemen...

Een tropische plensbui. Island hopping is een must, er zijn er 7107, keuze genoeg. Cagraray ligt gesandwicht tussen San Miguel en Batan eiland. De dorpjes Misibis, Mosboron en Sula hebben bijna maagdelijke stranden met parelwit zand. Leuke plekken om te snorkelen en gewoon te genieten van zon, zee en strand. Het Misibis Bay Raintree resort, waar ik logeer, ligt verborgen in een baai op het meest zuidoostelijke punt van Cagraray.

...net als schuilen voor de zon.

Al heeft de zon aardig haar best gedaan vandaag, ‘s avonds valt het stranddiner er letterlijk in het water. Maar enorme parasols beschermen ons tegen de tropische plensbui. We worden met paraplu’s naar het buffet gebracht en het is warm, zwoel zelfs. De enigen die blijkbaar geen last van de regen hebben zijn drie graatmagere zangeresjes die de hele avond behoorlijk vals zingen maar dat met zoveel overgave doen dat het vertederend wordt. De regendans die ze erbij opvoeren heeft in elk geval succes.

Boracy eiland was een van de best bewaarde geheimen van de Filipijnen.

Eén eiland uit de duizenden. White beach op Boracay eiland, in de jaren ’70 nog een van de best bewaarde geheimen van de Filipijnen, is vandaag het meest toeristische strand van het land en wordt een van de mooiste van Azië genoemd. ’s Ochtends is het een plezier om op het bijna lege 5 km lange strand te wandelen onder overhangende palmbomen die voor de nodige schaduw zorgen. ‘s Middags glijden kinderen op sandboards in de vloedlijn, liggen er heel wat mensen in de genadeloze zon en wordt het bankaverkeer drukker. In de middenstrook vind ik niets dan café’s, restaurants, dancings en een soort Filipijnse souk, D-Mall, een wirwar van kleine straatjes met winkels en terrasjes. ’s Avonds kan je op verschillende plekken met je voeten in het zand cocktails drinken of iets eten.

Witte stranden met wuivende palmen.

In Discovery Shores merk ik niets van al die drukte, hier ben ik in het paradijs van weleer. De volgende dag huur ik een tricycle met chauffeur om het eiland te verkennen, groot is het niet: 7,5 km lang en hier en daar slechts 200 meter breed. Hij brengt me naar de Ati, de oorspronkelijke bewoners van het eiland. Er zijn er nog een duizendtal, in dit dorp wonen er 200. Ze spreken noch Engels, noch Tagaloc. Net als inheemse stammen in andere landen worden ze enorm gediscrimineerd. De ‘Daughters of Charity’ hebben zich over hen ontfermd. Ze trekken leraars aan om de kinderen bij te werken zodat ze terug naar school kunnen, want de meesten geven op omdat ze door gebrek aan talenkennis niet kunnen volgen.

Ati, de oorspronkelijke bewoners van het eiland.

Voor de ouders zoeken ze een gepaste job. De kinderen hebben niet veel nodig, met een zelfgemaakte bal amuseren ze zich rot. Maar de levensomstandigheden zijn erbarmelijk. Ze leven in krotten gemaakt van aan elkaar getimmerde houten en kartonnen platen en stukken metaal. (nvdr: eind 2014 is er dan toch een stuk land aan hen toegewezen en zijn er huizen gebouwd en is er zelfs Bihasin, een heritage centrum opgericht). De oorspronkelijke bewoners worden eindelijk terug in ere hersteld op een van de meest toeristische eilanden van de Filipijnen. Maar het land kent nog steeds veel armoede. Het gemiddelde loon bedraagt niet eens 1000 euro per jaar. Toerisme is een goeie zaak, het brengt geld in het laatje en nu dus ook voor de Ati. Voor het eerst heb ik tijd om de toerist uit te hangen en geniet ik van mijn laatste dag op het strand en een avond die verdrinkt in het rood, waarna de nacht als een donkere deken over een ingeslapen zee valt.

© MYRIAM THYS - DICHTBIJ & VER WEG 2015 - © foto's 7, 11 & 12: Hauser/Hettich.

Lees ook: Manila, een chaotische maar boeiende metropool