COSTA RICA, DE NATUUR IN EEN GLANSROL

Costa Rica, geflankeerd door Nicaragua en Panama, verbergt een van de grootste natuurschatten van Centraal Amerika. Het land lijkt bedekt met een groene deken waaronder alles gedijt. Je kan er minuscule pijlgifkikkertjes bewonderen, kolibries zien dansen op het ritme van hun hartslag, luiaards en doodshoofdaapjes ontdekken in hun natuurlijke habitat en met een beetje geluk krijgt je zoektocht naar de legendarische quetzal een happy ending. Een ding is zeker: Costa Rica geeft je groene energie.

Tijdens mijn busrit naar het noordoosten van het land drupt het zweet van mijn voorhoofd, het is bloedheet. ‘Het Nationaal Park Tortuguero is ook voor ons een beetje het buitenland,’ zegt Victor mijn gids. In 1873 werden Jamaicanen, die gewoon waren aan dit soort hitte, er ingezet voor de aanleg van een spoorweg. Ze zijn altijd in Tortuguero gebleven en bewaarden er hun eigen cultuur. Er wordt reggae en calypso gespeeld, marihuana gerookt en ze spreken nog steeds met een Jamaicaans accent. Onderweg komen we voorbij koffie-, bananen- en ananasplantages en kennen we meteen de economische top 3, naast toerisme. ‘Onze koffie is wat tequila voor Mexico is’, zegt Victor. ‘Hopelijk hou je ervan, want…’ hij pauzeert even en lacht: ‘koffiedrinkers zijn de beste lovers.’ Wetenschappelijke bewijzen levert hij niet. Maar onderweg durf ik niet anders dan een koffie te bestellen en eet ik mijn eerste ‘gallo pinto’, hét nationale ontbijt, bestaande uit rijst en bonen. De Costa Ricaanse boterham met choco, zeg maar.

Zeemeermin met een maatje meer. Ik ruil de bus voor een platbodemboot, want Tortuguero is enkel via het water of per vliegtuigje te bereiken. Hoe dichter ik bij het park kom hoe hermetischer de jungle wordt, ik kijk tegen gigantische groene muren aan. De fauna en flora in deze ‘kleine Amazone’ zijn overweldigend. IJsvogels scheren rakelings over het water, een schitterende tijgerroerdomp landt op een stuk drijfhout, een leguaan staart me vanaf een overhangende tak aan. Brulapen zorgen voor een gepaste geluidsband. Verder op de rivier zie ik nog net de rug van een manatee, een enorme zeekoe, die door de Spanjaarden voor een zeemeermin werd aanzien. Wel een met een maatje meer, want zo’n manatee weegt al gauw 600 kilo. Naast de boot zie ik de bolle ogen van een kaaiman weerkaatsen. Even denk ik dat ik droom als ik een hagedis over het water zie rennen, de Christushagedis heeft zijn naam niet gestolen. Logeren doe ik net buiten het park. ’s Avonds krijg ik er het gezelschap van massa’s vleermuizen. Op een wandeling in het omringende regenwoud vind ik de bijna irreëel mooie roodoog maki kikker. De felle kleuren, de grote rode ogen, de elegante bewegingen: het is een kunstwerk van de natuur.

De uitslover van het regenwoud. Zes verschillende klimaatzones op een relatief kleine oppervlakte (51.100km2), zorgen voor een unieke natuurlijke rijkdom in Costa Rica. 120 Soorten kikkers, 878 vogelsoorten en 350 reptielen en amfibieën bevolken er de wouden. Bovendien zijn er in dit landje 1600 vlindersoorten, dat zijn er meer dan in heel Afrika. Ik ben vooral nieuwsgierig naar de piepkleine pijlgifkikkertjes (1,5cm groot). Aan de voet van de vulkanische bergketen Cordillera Central, in Puerto Viejo de Sarapiqui wordt mijn geduld beloond. De opvallendste en mooiste zijn de rode, ook wel bluejeans kikkers genoemd, omdat ze naast hun felgekleurde lijfje vaalblauwe achterpootjes hebben. Intussen heb ik het gezelschap gekregen van een Belgische bioloog Pieter Westra. Hij leeft al geruime tijd in Costa Rica en kent het land als geen ander. Hij bezit een soort ingebouwde radar om vogels te spotten. Ik kan ze in detail bewonderen met zijn telescoop. Die hebben we niet nodig voor de manakin, het kleine vogeltje wipt geagiteerd rond op amper een paar meter afstand. Het is de grootste uitslover van het regenwoud. Volgens Pieter oefenen de mannetjes een heel jaar lang hun paringsdans, een soort ingewikkelde breakdance, om op ‘le moment suprême’ te scoren bij de vrouwtjes. Toch sterven sommigen als maagd omdat geen enkel vrouwtje hen opmerkt, ondanks alle moeite. We lunchen in een soda, een simpel lokaal restaurantje, dat gekend is voor de vele kolibries die er rondfladderen. De allerkleinste, de bij-kolibrie, weegt amper twee gram. Ondanks zijn minuscule omvang voel ik een verbazende turbulentie als hij voorbij fladdert. Om zoveel energie te compenseren moeten kolibries voortdurend eten. Per dag verorberen ze zowat de helft van hun lichaamsgewicht. Het zijn net helikopters, ze kunnen lateraal en achterwaarts vliegen en in paniek halen ze makkelijk 100km per uur. Ik vind ze vooral intrigerend mooi.

Volleerde vuurspuwer. Fortuna, een levendig stadje, ligt in de schaduw van de indrukwekkende Arenal vulkaan. Een aardbeving in 1968 deed de reus plots ontwaken. Niemand wist dat hij actief was, er werden zelfs groenten gekweekt op zijn helling. Tot in 2010 gedroeg de Arenal zich als een volleerde vuurspuwer. Hij braakte zowat elk half uur stenen uit. Na een dutje van een paar jaar, wordt hij weer langzaam wakker. Zijn vurige karakter zorgt tijdens de dag voor veel rook en ‘s avonds zie ik gloeiende rotsen naar beneden rollen. Vlakbij de vulkaan ontdek ik ook spectaculaire watervallen en een prachtig stuwmeer. Voor de ‘hanging bridges’ zet ik mijn hoogtevrees even opzij en geniet ik van op 45m van het meesterlijke uitzicht op het dak van de jungle. Ik spot meteen mijn eerste toekan. In de buurt van vulkanen vind je vaak warmwaterbronnen. Ecothermales is een ontspannende plek vlakbij Fortuna met natuurlijke zwembaden van 37° tot 45°. Je kan er bovendien lekkere cocktails drinken. Het is minder commercieel dan het veel drukkere Baldi waar iets te luide reggaeton muziek wordt gespeeld. De Tabacon hot springs zijn het populairst omdat je er een spectaculair uitzicht hebt op de Arenal.

Verslingerd aan apen. Het nevelwoud van Monte Verde is zowat het Eco-Disneyland van Costa Rica, met skywalks, kabelliften, hangbruggen en canopy tours, eco-massatoerisme. Geef mij maar het aantrekkelijke Manuel Antonio, een prachtig regenwoud dat grenst aan de zee. Ook dit park is erg in trek omdat er massa’s slingerapen zitten die voor het nodige entertainment zorgen, zelfs op het strand. Pieter gaat volledig uit zijn dak als hij niet 1 maar 2 nachtzwaluwen ziet, ze zijn zeldzaam en bijzonder moeilijk waar te nemen omdat ze meesters in de camouflagekunst zijn. Ik vind een koppel luiaards die me met hun gezapige traagheid helemaal inpakken. Ze slapen 18u per dag en komen slechts een keer per week uit hun boom om hun behoeften te doen. Als kers op de taart krijg ik nog de bijzonder schuchtere doodshoofdaapjes te zien. Manuel Antonio is ook een aangenaam toeristisch stadje. Als je er een originele plek zoekt om te slapen dan moet je in het Costa Verde hotel zijn waar je kan logeren in een Boeing 727 van 1965, die middenin het regenwoud lijkt geland. Vanuit de cockpit kijk ik uit op de oceaan. Ook de bar en het restaurant bevinden zich in de buik van een vliegtuig, dat toepasselijk El Avion wordt genoemd.

Onaangetaste oer-jungle. Het Osa schiereiland, op de zuidwestkust van Costa Rica, is een paradijs voor natuurfanaten, ik ben er meteen weg van. Het Nationaal Park Corcovado, dat er deel vanuit maakt, is een van de meest bio-diverse plekken van onze planeet en een van de grootste primaire regenwouden ter wereld, onaangetaste oer-jungle. Je vindt er poema’s, jaguars, tapirs en de mooie geelvleugel ara. De meeste stranden zijn verlaten, buiten wat aapjes en af en toe een zwerm papegaaien die overvliegt. Erg toeristisch is het nog niet omdat je er naartoe moet vliegen of varen. Ooit, niet eens zo lang geleden, heerste er goudkoorts in Puerto Jiménez, het belangrijkste stadje van de streek. Er wordt nog steeds naar goud gezocht maar iets minder fanatiek. Het is het Costa Rica van lang vervlogen dagen, waar de natuur nog de hoofdrol speelt.

Een vogel met status. Voor ik vertrek wil ik kost wat kost een quetzal zien, de mythische vogel die bij de Azteken als een god werd vereerd. In het nevelwoud San Gerardo de Dota, op 2200m hoogte, worden er regelmatig gespot. Het lijkt alsof ik in een sprookjeswereld terechtkom: de eeuwige mist hult het woud in een mysterieuze sfeer. Het is uit die nevel dat de vele epifyten en mossen, die het bos inpalmen, water absorberen. Voor mij is het een van de meest uitzonderlijke plekken van Costa Rica, met massa’s orchideeën waaronder de allerkleinste ter wereld. Ik speur het bladerdek af op zoek naar de mooiste vogel van Latijns Amerika die met uitsterven bedreigd is, een hoogtepunt van natuurlijke creativiteit. Plots fluistert Pieter opgewonden: ‘quetzal’, er zit een prachtexemplaar recht voor ons, het vrouwtje zit iets verder. Ik zie zijn rode borst, de prachtige groenblauwe veren, oranje bek en een staart van bijna een meter lang. Onder de boom vind ik nog twee vreemde vogels, fervente ornithologen, verstopt onder donkere doeken, de camera’s in de aanslag. Als de quetzals wegvliegen, kijk ik bewonderend toe. De blauwgroene sleep geeft hun aftocht extra elan. Costa Rica is een biologische schatkamer en de kroonjuwelen hebben net de aftocht geblazen.

PRAKTISCHE REISTIPS

Deze reis werd gemaakt met ‘Selectair’ PLANET TRAVEL:

Zij organiseren individuele reizen naar dit eco-paradijs met een 4x4, een Engelstalige gids en een volledig uitgewerkt programma op maat.

www.select4you.be en www.planettravel.be

Voor alle info en reservaties: Selectair Planet Travel: Wijkstraat 35a (Parking GB) in 3590 Diepenbeek, tel.: 011/ 32 12 75, info@planettravel.be

Formaliteiten: je paspoort moet nog zes maanden geldig zijn na terugkeer. Een visum heb je niet nodig. Als je een stop wil maken in de States, moet je online een applicatie invullen via de officiële website van Esta: https://esta.cbp.dhs.gov/esta, best 72u op voorhand.

Geldzaken: In de steden kan je geld afhalen in een ATM, Kredietkaarten bijna overal aanvaard. Je kan ook vaak met dollars betalen. Verder is cash geld op zak hebben een must, geen te grote biljetten. Travelcheques zijn niet echt praktisch in Costa Rica.

Munteenheid: Colon: 1 euro= 674,5 Costaricaanse colones (oktober 2014)

Talen: Spaans is de voertaal, niet zoveel mensen spreken Engels, wel in de toeristische centra en in de hoofdstad San José.

Inentingen: Er is geen malaria in Costa Rica, maar het is altijd goed om de huidige gang van zaken even bij het tropisch instituut te checken. Ook voor aangeraden inentingen kan je terecht op: 0900/10110 (betaallijn), website: www.itg.be

Dengue komt er wel voor, is een virus dat eveneens door muggen wordt overgebracht, dus zeker muggenbescherming aanbrengen, dengue muggen steken ook overdag.

Klimaat: Er zijn erg veel klimaten en microklimaten in dit kleine land.

Daardoor is het een bestemming die je een heel jaar lang kan bezoeken. Met aan de kust een gemiddelde t° van 27°. De verschillen komen er door de Cordillera, een bergketen die het land in twee snijdt. Aan de kust is het heet en tropisch, in het centrale plateau koel in de bergen soms koud.

Maart en april zijn de warmste maanden. Het is droog van december tot april. Ook in juli en augustus is er een korte droge periode. Aan de Caribische kust is het precies andersom: droog van april tot november. Er valt iets meer regen aan de Caribische kust dan aan de kant van de Grote Oceaan.

Luchthaventaks: Bij vertrek: 26 $.

Tijdsverschil: 7u vroeger in de winter, 8u vroeger in de zomer.

WIJ ZIJN SOCIAAL: