MONTMARTRE REVISITED

Op de Boulevard de Clichy waar de absint drinkende bohémiens van de Parijse Belle Epoque ooit inspiratie en vermaak vonden, wandel je vandaag onder het neonlicht van de vele seksshops, op Place du Tertre is het drummen en souvenirwinkels lijken elkaar overal te verdringen. Montmartre (la Butte) was vast een stuk idyllischer toen Toulouse-Lautrec er het liederlijke leven van Place Pigalle en de Moulin Rouge karikaturiseerde. Na een jarenlange fluwelen 'boycot' wandel ik opnieuw door de op- en aflopende straatjes van de wijk en ik herontdek de verborgen charmes van een platgelopen stuk Parijs. Montmartre revisited.

Moulin Rouge, een icoon.

Café des 2 Moulins is een plek die je langer dan één espresso vasthoudt. Het op-en-top Parijse café in la rue Lepic (nr. 15) werd wereldberoemd door Le fabuleux destin d'Amélie Poulain, de kaskraker van Jeunet en is mijn eerste halte op de klim naar la Butte. De sprookjesachtige sfeer uit de film krijg ik er bovenop, aan de muur lacht een levensgrote foto van Amélie de stamgasten toe. Wat verderop in de straat (nr. 54) smeekt een bordje op een gevel discreet om aandacht, of we willen weten dat Van Gogh hier ooit woonde. Waarom niet? Een eeuwigheid geleden was la Butte een berucht kunstenaarshol met dito bohémiens, waarvan ook hogerop in de straat le Moulin de la Galette nog stil getuigt: hij werd glansrijk vereeuwigd door Renoir. Een wandeling door la rue Lepic eindigt vanzelf op Place du Tertre, zowat het bekendste plein van heel Parijs. De horden toeristen die er elkaar genadeloos verdringen staan haaks op de serene plek die het plein in minder hectische tijden was: de abdij van Tertre.

Place du Tertre.

De souvenirindustrie draait er op volle toeren, tegen betaling kan je er jezelf laten portretteren door een nep-bohémien met afgezakte baret. Kinderen zijn er dol op. De charme van het plein valt vooral nog af te lezen van de subtiele maar fotogenieke details op de gevels rondom. Een gedenkplaatje meldt een memorabele dag in december 1898, toen Louis Renault er voor het eerst met een auto a petrol - en mèt succes - een ritje maakte. Bergaf weliswaar, met de Franse auto-industrie ging het sindsdien flink bergop. De Sacré-Coeur basiliek, ooit door de Parijzenaars zelf laconiek tot la tarte omgedoopt, staat met 130 m op het hoogste punt van de stad. Vanaf het terras geniet ik van het één na mooiste panorama over Parijs, voor het allermooiste - mèt stip - moet je dan weer in Belleville zijn. La Butte lijkt in tien jaar niks veranderd, toegegeven, met zo'n interval is het best weer leuk.

"De horden toeristen die er elkaar op Place du Tertre verdringen, staan haaks op het serene oord dat het plein in minder hectische tijden was."

Details met een verhaal op de gevels van Place du Tertre.

Yes we can can. Nog moeilijk voor te stellen, toch was Montmartre in meer romantische tijden een landelijk oord vol windmolens en wijngaarden. De Parijse bourgeoisie - tits op het hoofd - kwam er pick-nicken en schudde er de besognes van alledag vlot van zich af op de zwierige guingettes. Ook vandaag kan je in de drukke wijk nog wegduiken in relatief stille uithoekjes. Achter de Sacré-Coeur lijkt Montmartre dan ook een andere pet op te zetten, minder druk en souvenirwinkels zie ik er niet. Ik heradem in de charmante rue Cortot, blikvanger in de straat is het Musée de Montmartre, in een stijlvol 17e eeuws landhuis. Beroemde kunstenaars als Renoir en Utrillo vonden er nog onderdak. Ik bewonder er niet alleen hun werken, maar ook die van getalenteerde tijdgenoten als Modigliani en Toulouse-Lautrec. Het sublieme uitzicht op de laatste en enige wijngaard van Montmartre krijg ik er gratis bij. In les Jardins Renoir, de museumtuin, heb ik nog amper het gevoel in een drukke wereldstad te vertoeven, hij werd in 2012 hertekend met doeken van Renoir als inspiratie.

Het resultaat van ongewenste intimiteiten...

Op Place Dalida zorgt een bronzen borstbeeld van de sensuele zangeres dan weer voor een ludieke noot. Het is blijkbaar bon-ton eens flink over de stevige c-cup van de bronzen Dalida te wrijven waardoor ze nu een geel topje lijkt te dragen. Ongewenste (postume) intimiteit dus, maar ze hebben er dan ook om gevraagd. La Dalida rust op het nabijgelegen cimetière de Montmartre. De verstilde en charmante dodenakker is een oase van rust en de moeite van een wandeling meer dan waard. Ik loop er langs kunstige mausoleums en zerken van beroemdheden als dichter Heinrich Heine - ten tijde van de koude oorlog nog goed voor een diplomatieke rel - en componist Hector Berlioz - altijd goed voor een rel. Ook muzikaal karikaturist Jacques Offenbach begon hier z'n hellevaart - yes we can can! - naar de onderwereld.

"In de museumtuin van les Jardins Renoir heb ik nog amper het gevoel in een drukke wereldstad te vertoeven."

Musée de Montmartre.

Je t’aime 250 X. Op het bruisende Place des Abesses sta ik weer met beide benen in de realiteit. Een groepje straatmuzikanten geeft er het beste van zichzelf, ze entertainen moeiteloos de vele omstaanders die er zichtbaar van genieten. Ook vanop de overvolle terrasjes rondom kunnen ze op bijval rekenen. Niemand stoort zich aan de politieke ondertoon in hun performance, want net als in sommige andere Parijse buitenwijken wordt ook rond la Butte nog volop gesympathiseerd met de communards. Blikvangers op het plein zijn de art-nouveaupareltjes metro Abesses en l'Eglise Saint-Jean de Montmartre. Metro Abesses - één van de twee nog originele Parijse metro-ingangen - is het werk van de in zijn tijd omstreden architect Hector Guimard. Guimard koos voor glas en staal, de sierlijke afwerking met natuurelementen is een lust voor het oog. Abesses is met 36 m ook het diepst gelegen metrostation van heel Parijs. Voor de opzichtige l'Eglise Saint-Jean de Montmartre - een van de opvallendste religieuze tempels van Parijs - tekende architect Anatole de Baudot. Ik ben vooral onder de indruk van het elegante mozaiekwerk van Alex Bigot, de bronzen sculpturen zijn van Pierre Roche.

Le Mur des je 'taime van Kito en Baron, de nieuwste Parijse love-hotspot.

Op square Jehan Rectus staan verliefde stelletjes volop selfie's te nemen bij de Mur des je t'aime, de nieuwste Parijse love-hotspot. Ik kan me niet herinneren hij er bij m'n laatste bezoek al stond. Je kan er behalve je liefde verklaren ook nog je talenkennis testen, want je t'aime staat er in meer dan 250 talen te lezen. De rode scherven op de muur zijn de stukjes van een gebroken hart en symboliseren de verdeeldheid in de wereld. De bekendste kruidenier van Parijs, épicerie Collignon (Amélie Poulain) vind je net om de hoek in la rue Androuet. Acteur Jamel Debrouze veroverde er de harten van de hele wereld als het naïeve hulpje van de norse Collignon. De film gaf de wijk een heel nieuw elan.

"Op le Mur des je t' aime kan je behalve je liefde verklaren ook nog je talenkennis testen, want je t'aime staat er in meer dan 250 talen te lezen."

Art nouveau op Place des Abesses.

Rouge light district. Op de Parijse sexodrome, de Boulevard de Clichy, liggen de verboden vruchten nog steeds voor het rapen. De prostituees die mij er tien jaar geleden aanklampten mogen dan wel verdwenen zijn, flashy seksshops floreren er nog volop. Een opdringerige portier - ik wed dat hij op percent werkt - slooft zich uit om mij een lapdance club binnen te lokken, een fotoboek met schaars geklede danseresjes moet mij over de streep trekken. Neen bedankt, hiervoor hoef ik niet naar Parijs te komen. De Moulin Rouge, het onbetwiste icoon van Gaie Paris, blijft de absolute publiekstrekker op de kleurrijke boulevard.

Boulevard de Clichy.

Ik trek naar het Musée de l'Erotisme waar ik word opgewacht door de kaalhoofdige curator Alain, porno-akteur op rust. In de jaren '70 speelde hij mee in meer dan 100 hard-corefilms. 'Omdat ik veel sex wilde hebben' lacht hij. 'Montmartre wordt al sinds de 16e eeuw gelieerd aan sex, toen kon je hier in de vele windmolens de liefde bedrijven tegen betaling'. Alain stampte in 1997 het museum eigenhandig uit de grond en pas sinds enkele jaren werd het uit de marginaliteit gehaald en op de officiële lijst van de Parijse musea gezet. Op de zeven etages van het museum vind je een collectie erotische kunst en dito voorwerpen uit alle hoeken van de wereld, van alle tijden.

Musée de la Vie Romantique, een oase van rust.

Ik steek het drukke Place Pigalle over en wandel langs godverlaten straatjes naar een museum van een heel ander kaliber, Musée de la Vie Romantique. Langs een smalle passage kom ik op het gezellige binnenplein met bloeiende rozelaars, de hectische stad is ver weg. In het prachtige 19e eeuwse huis in Italiaanse stijl dat ooit het optrekje van de Nederlandse schilder Ary Scheffer was draait alles om de romantische kunst. In z'n hoogdagen werd het gefrequenteerd door grootheden als (o.a.) Berlioz, Chopin en Delacroix. Ook schrijvers als Charles Dickens en George Sand kwamen er over de vloer. Op het gezellige terrasje bij de oude orangerie kom ik op adem van m'n lange wandeling. Met het besef dat het veelzijdige Montmartre best wel een leuke buurt is.

"Montmartre wordt al sinds de 16e eeuw gelieerd aan sex, toen kon je hier in de vele windmolens de liefde bedrijven tegen betaling."

MONTMARTRE PRAKTISCH:

Info over Frankrijk: be.france.fr/nl

Info over Parijs: www.parisinfo.com

Vervoer: wij reden met Thalys naar Parijs: 25 dagelijkse H/T verbindingen van Brussel-Zuid naar Parijs in 1 u 22'. Tickets vanaf 22 euro. Meer info: www.thalys.com. Een alternatief voor de Thalys is IZY met goedkopere tickets maar een iets langere reistijd: www.izy.com. Vanaf Gare du Nord (eindstation Thalys) kan je makkelijk wandelen naar Montmartre of je neemt de metro en stapt af in Abbesses, Anvers, Blanche of Pigalle.

ZEKER DOEN:

Musée de la Vie Romantique: www.vie-romantique.paris.fr

Musée Montmartre: www.museedemontmartre.fr

Musée de l'Erotisme: www.musee-erotisme.com

Espace Dali: bewonder de enorme collectie sculpturen en etsen van de excentrieke Spaanse kunstenaar, 11, rue Poulbot (bij Place du Tertre): www.daliparis.com

La Fête des Vendanges: festival in oktober rond de wijn van Montmartre dat jaarlijks 400.000 bezoekers naar de wijk lokt. De wijn is geen hoogvlieger, het is 'm allemaal om de sfeer te doen met concerten, optochten en veel muziek.

ETEN & DRINKEN:

'Café des 2 moulins' wereldberoemd dankzij dé film.

On boit, on mange, on sympathise? Laten we wel wezen, in Montmartre bulkt het van de tourist-traps, laat je niet misleiden en kijk goed uit waar je je zuurverdiende centen uitgeeft. Mijn aanraders:

Au Clocher de Montmatre: rue Lamarck 10, Franse bistrokeuken op niveau, faire prijzen. Lunch: van 10 - 19 euro, Dinner: van 20 - 34 euro: www.auclocherdemontmartre.fr

La Cantine de la Cigalle: Blvd. de Rochechouart 124. Bistronomie in een warm en gastvrij decor. Dè specialiteit van de chef is de Baskische keuken. Lunch/diner: van 20 tot 39 euro: www.cantinelacigale.fr

Café des 2 moulins: ook gekend als het Café d'Amélie, uit de gelijknamige film. 15, Rue Lepic.